Hocam benim eşim iyi bir insan ama on yıldır evliyiz ufacık bir güzel sözünü veya ilgisini görmedim. Artık aklına gelmiyor diye açıkça söylüyorum bu da fayda etmiyor.  Kötü bir şeyi yok eminim ondan yapısı öyledir. Bu duruma artık bir şekilde alışayım dedim ama olmuyor ve bu durum ibadetlerime de yansıyor. Canım o kadar sıkılıyor ki başıma ağrı giriyor. Örneğin sabah namazına kalkacak gücü bulamıyorum ve dua edecek hevesim kalmıyor. Kıymetli hocam belki bir tavsiyeniz olur bana.

Bazı erkekler duygularını dışa vurmadan iç âlemlerinde yaşarlar. İçlerindeki sevgiyi çevreleriyle paylaş(a)mazlar. Kendi annelerine dahi sevgilerine hissettirme konusunda pasiftirler. Bu hususta ailenin çocuğunu yetiştirme noksanlığının da payı vardır. Böyle de olsa kocanızı tavrının sebebini bilmeden ve onun hakkında da konuşmadan size bir iki tavsiyede bulunabilirim.

• Bu konudaki rahatsızlığınızı dile getirmeye devam edin; vazgeçmeyin. Gerekirse duymak istediğiniz ifadeleri çocuğa ezberletir gibi siz söyleyin arkasından da ona söyletin.
• Arzuladığınız mutluluk ortamını kocanızın oluşturması için beklemeyin. Ortamı siz oluşturmaya çalışın. Örneğin baş başa bir gezintiye/gezmeye çıkın. Konuşun konuşturmaya çalışın. Gülerek gözlerinin içine bakın. Bazen ellerinizle duygu yüklü bir şekilde kocanızın iki yanağına dokunun; yanaklarını sıkın. Güzel sözcüklerle hitap etmeye devam edin. Kayanın suyun damlarının sürekliliğinden aşınma vakti mutlaka gelecektir.  
• Sakın yuvanızla ilgili olumsuz bir düşünce gelmesin. Evinizin bir yerinin tamire ihtiyacı varsa tamamını yıkmaz; tamir edersiniz. Siz de evinizdeki arızaları tespit ederek tamir etmeye çalışın. 
• Olduğu kadarıyla ilgilenin. Olmadığını görmeyin. Sizin kocanıza ne sevginiz ne de saygınız da kusur olmasın.

Allah yardımcınız. Sabırlı olun.