Şirketler hükmî şahıs niteliğinde olduklarından şirketlerin kendisi değil de ortaklardan her birinin hissesi tek başına veya varsa diğer mallarıyla birlikte nisap miktarına ulaşırsa zekâta tâbi olur. Buna göre aslî ihtiyaçlarından fazla nisap miktarı (80.18 gr. altın veya değeri) mala sahip olan kimsenin bu malın üzerinden bir yıl geçmesi hâlinde zekâtını vermesi gerekir.
Sanayi sektöründe faaliyet gösteren şirketlerin; duran varlıkları (üretim aletleri makine vb.) zekâttan muaftır. Bir yıllık borçlar malzeme işçilik üretim pazarlama yönetim finansman vb. giderlerin maliyet hesapları yapılıp çıkarıldıktan sonra dönen varlıklar (yarı mamul ve üretilmiş mallar hammaddeler nakit para çek vs.) net kâr ile birlikte kırkta bir (%2 5) oranında zekâta tâbidir (Zühaylî el-Fıkhuî-İslâmî 2/864-865). Dolayısıyla böyle bir şirketin ortağı olan kişinin şirketin büro alet vb. duran varlıkları dışındaki dönen varlığından kendi hissesine düşen miktarın nisaba ulaşması ve üzerinden bir yıl geçmesi hâlinde zekâtını vermesi gerekir. Ticaret alanında çalışan şirketlerde de durum aynıdır.
Hisse sahiplerinin zekâtın verilmesini şirket yönetimine bırakması hâlinde yönetim hisse sahiplerine vekâleten onların payının zekâtını verebilir. Bu durumda gerçek şahıslar mallarının zekâtını nasıl hesaplayıp veriyorlarsa şirket yönetimi de o şekilde verir. Şirket hisselerin zekâtını vermemişse hissedarların kendi hisselerinin zekâtını vermeleri gerekir (Mecma’uî-Fıkh Karârât ve Tevsıyât 6-11 Şubat 1988 tarihli karar 143-145).
Kamerî yıl esasına göre senede bir envanter/bilanço çıkarılır. Dönen varlıklar nakiller çekler ve alacaklar değer olarak toplanır. Varsa borçlar çıkarıldıktan sonra geride kalan tüm meblağın %2 5’u zekât olarak verilir.