İmam Ebû Hanîfe’ye göre az veya çok bütün toprak ürünleri zekâta tâbidir (Mevsılî el-İhtiyâr 1/372). İmam Mâlik ve İmam Şâfiî’ye göre bir sene saklanabilen ve gıda amaçlı tüketilen toprak ürünleri zekâta tâbidir (İbn Cüzey el-Kavânîn 208; Şîrâzî el-Mühezzeb 1/288).
Ahmed b. Hanbel’e göre ölçülebilen tartılabilen ve kurutulabilen dayanıklı gıda maddeleri ile pamuk ve keten gibi topraktan elde edilen ürünler zekâta tâbidir (İbn Kudâme el-Muğnî 4/155-160).
Günümüz âlimlerinin çoğunluğuna göre buğday arpa mısır pirinç gibi saklanabilir tarımsal ürünlerden üretim için yapılan gübre ilaç vb. ekstra masraflar çıkarıldıktan sonra geriye kalan ürün nisap miktarına (beş vesk/ürününe göre 653-1000 kg. arası mesela buğdayda 653 kg.) ulaşırsa zekâta tabi olur.
Bunların dışındaki ürünlerden ise yukarıdaki maddelerden değeri en düşük olanının nisap miktarının kıymetine ulaştığı zaman (Şeybânî el-Câmi‘u’s-sağîr 130-131) öşür verilir. Bu görüş nasların ruhuna uygunluğu ve yoksulların lehine olması sebebiyle daha uygun görülmektedir.