Dinimizde kimsesiz çocukların bakım ve gözetilmesi tavsiye edilmiş olmakla birlikte hukukî birtakım sonuçlar doğuracak şekilde bir evlatlık müessesesi kabul edilmemiştir (el-Ahzâb 33/4-5). Buna göre “evlat edinme” evlat edinenle evlatlık arasında usûl-fürû ilişkisi meydana getirmez. Bu sebeple kişi bakımını gönüllü olarak üstlendiği ve kendi soyundan olmayan bir çocuğa fakir olması kaydıyla zekât verebilir.