Kur’ân-ı Kerîm’de abdestle ilgili olarak “Ey iman edenler! Namaza kalkacağınız zaman yüzlerinizi dirseklere kadar ellerinizi ve -başlarınıza mesh edip- topuklarla beraber ayaklarınızı yıkayın.” (el-Mâide 5/6) buyrulmaktadır.
Ehl-i Sünnet mezheplerinin tamamı bu âyet-i kerîmede emredilenlerin; yüzün dirseklerle birlikte kolların ve topuklarla birlikte ayakların yıkanmasının farz olduğu konusunda görüş birliği içindedirler (İbn Rüşd Bidâyetü’l-müctehid 1/21-22).
Hz. Peygamber ve ashabının abdest alırken ayaklarını yıkadıklarına dair tevatür derecesine yakın bir şekilde nakledilen hadisler (Buhârî Vudû’ 7 24 28 38-39 41-42 [140 159 164 185-186 191-192]; Müslim Tahâret 3-4 18 [226 235]; bkz. Kettânî Nazmü’l-mütenâsir 59) ayakları yıkamanın farz olduğuna delildir. Ayrıca Hz. Peygamber (s.a.s.) abdest alırken ayaklarını mesh eder gibi yıkayıp da topuklarına su ulaşmayan kişileri gördüğünde “Topukları ateşte yanacakların vay haline!” (Buhârî Vudû’ 27 29 [163 165]; Müslim Tahâret 25-30 [240-242]) buyurmuştur. Yine Hz. Peygamber’in (s.a.s.) abdest alıp da ayağı üzerinde kuru yer kalan birisi yanına geldiğinde ona “Dön de abdestini tam al” (Müslim Tahâret 31 [243]) buyurmaları abdestte ayakların yıkanmasının farz olduğuna delildir.
Yukarıda verilen deliller abdestte çıplak ayak üzerine mesh etmenin caiz olmadığını göstermektedir.