Iskât-ı savm ölünün üzerindeki oruç borçlarını düşürmek demektir. Iskât kişinin sağlığında çeşitli sebeplerle eda edemediği oruç adak keffâret gibi dinî mükellefiyetlerinin ölümünden sonra fidye ödenerek düşürülmesi böylece o kişinin bu tür borçlarından kurtulması anlamını taşır.
Ölünün üzerinden sağlığında mazereti sebebiyle tutamadığı oruç borçlarının düşürülmesi için fidye verilmesi hususu âyet ile sabittir. Kur’ân-ı Kerîm’de “Oruç tutmaya güç yetiremeyenler bir yoksul doyumuna yetecek kadar fidye öder.” (el-Bakara 2/184) buyrulmaktadır.
Bu âyetin hükmüne göre oruca güç yetiremeyen veya sağlık mazeretleri sebebiyle Ramazan’da ve diğer zamanlarda oruç tutmaktan aciz olan kimselerin tutamadıkları her bir gün için fidye ödemeleri gerekir. Âyette hayatta olup oruç tutmaya sağlığı imkân vermeyenlerin fidye vermeleri söz konusu edilmektedir. Hayatta iken imkân buldukları hâlde oruç tutmadan ölenler için oruç keffâreti ödenip ödenemeyeceği konusu âlimler arasında tartışmalıdır.
Fakihlerin çoğunluğu yukarıdaki âyet-i kerîmeden hareketle mazeretli veya mazeretsiz oruç tutmamış ve kaza etmeden vefat etmiş olan kimselerin oruç borçları için de fidye ödeneceğini hatta bu kimselerin bu konuda vasiyette bulunmaları gerektiğini ifade etmişlerdir (Merğinânî el-Hidâye 1/124). Çünkü fidyenin gerekçesi oruç tutmaktan aciz olmaktır. Ölen kimse de oruç tutmaktan mutlak surette acizdir. O hâlde bunların durumu tutamadıkları oruca karşı fidye vermeleri nass ile sabit olan kişilerin durumuna kıyas edilebilir (Serahsî el-Mebsût 3/100; İbn Kudâme el-Muğnî 3/151). Başta Şâfiî mezhebi olmak üzere bazı görüşlere göre ise bir kimse imkânı olduğu hâlde fidyeyi vermeden ölürse vasiyete de gerek olmaksızın bıraktığı mirastan ödenir. Zira onun fidye ödemesi hasta ve yolcunun orucu kaza etmesi gibidir (Nevevî el-Mecmû’ 6/259).