İslâm âlimleri babanın evladını evlendirmek zorunda olup olmadığı konusunda farklı görüşler serdetmişlerdir. Hanefî ve Şâfiî âlimleri babanın çocuğunu evlendirmesinin vâcip olmadığını söylerken Hanbelî âlimleri çocuğun nafakası babasına aitse babası onu evlendirmek zorundadır demişlerdir (Mâverdî el-Hâvî 9/184; İbn Kudâme el-Muğnî 7/216).
Bununla birlikte maddî imkânı iyi olan bir babanın kendi parası ile evlenme imkânı bulamayan evladını evlendirmesinin güzel bir davranış olacağında şüphe yoktur. Nitekim bazı rivâyetlerde bir evladın baba üzerindeki hakkı; kendisine güzel bir isim koyması evlenme zamanı geldiğinde evlendirmesi ve okuma-yazma öğretmesidir şeklinde zikredilmiştir (bkz. Süyûtî el-Câmi‘u’s-sağîr 150 228 [2489 3743]; Beyhakî Şu‘abü’l-îmân 11/137 [8299]; Münâvî Feyzü’l-kadîr 2/538 [4815/2489]; 3/394 [6480/3743]).
Babanın bıraktığı mirasta kardeşler ortaktır. Bekâr kardeşlerin düğün masraflarının mirastan karşılanması dinen zorunlu değilse de miras paylaşılmadan önce bekârların evlenme masraflarının ayrılması daha sonra da kalan miktarın miras hukukuna göre taksimi ahlaken daha uygundur.