Dua sırasında avuçlar yukarıya gelecek şekilde elleri açık tutmak istek ve niyazın anlamına uygun bir haldir. Ellerin yukarıya göğe doğru kaldırılması Allah’ın gökte belli bir mekânda oluşundan değil göklerin yücelik ve azameti temsil etmesi sebebiyledir. Resûl-i Ekrem (s.a.s.) dua ederken bazen koltuklarının beyazlığı görünecek kadar ellerini kaldırırdı (Buhârî De‘avât 23 [6341]).
Hz. Peygamber (s.a.s.) buyuruyor ki; “Allah’a avuçlarınızı yukarıya getirerek dua edin ellerinizin tersini değil. Duayı bitirdiğiniz zaman da ellerinizi yüzünüze sürün.” (İbn Mâce İkâmetü’s-salavât 119 [1181]; Duâ 13 [3866]). Ancak Hz. Peygamber’in (s.a.s.) bela ve musibetler sırasında dua ederken avuçları yere bakacak şekilde dua ettiği (Ahmed b. Hanbel el-Müsned 4/56 [16613]; Azîmâbâdî ‘Avnü’l-ma‘bûd 4/251 [1486]) yine Resûlullah’ın (s.a.s.) ellerini kaldırmadan da dua ettiği rivâyet edilmiştir (Ahmed b. Hanbel el-Müsned 3/181 [12890]).
Dua sırasında normal olarak omuz hizasına kadar kaldırılan ellerin (Buhârî De’avât 23 [6341]; Ebû Dâvûd Tefrî‘u ebvâvi’l-vitr 23 [1489]) arası normal aralıkta tutulur. “Hz. Peygamber (s.a.s.) dua sırasında ellerini bir araya getirdi.” (bkz. Buhârî Fezâilü’l-Kur’ân 14 [5017]) şeklindeki rivâyet “ellerini bir hizada tuttu; biri aşağıda biri yukarıda değildi.” (Tahtâvî Hâşiye 317-318) şeklinde yorumlanmıştır. Bununla birlikte ellerin birleştirilmesi de mümkündür. Önemli olan husus bu konuda taassup göstermemektir.
Namazlardan sonra veya başka zamanlarda dua ederken elleri yüze sürmek duada el kaldırıldığında sünnettir (İbn Mâce İkâmetü’s-salavât 119 [1181]; Duâ 13 [3866]). El kaldırmadan dua edildiği zaman ellerin yüze sürülmesi gerekmez.