Değerli kardeşimiz

Aşk ileri derecedeki bir sevginin adıdır. Her insanda sevgi denilen bir duygunun var olduğu bilinen bir gerçektir.

Sevgi kalbe ait bir duygudur. İnsan gönlü güzel gördüğü şeyleri sever. Gönül bu konuda sahibinden emir almaya emir-komuta zinciri içeririnde hareket etmeye muhtaç değildir. Sevilmeye layık gördüğü bir şeyi -iradeniz dışında da olsa- gönül onu sever.

Sevgi ile sevilen unsurlar arasındaki ilişki insanın yaratılışında var olan bir çekim alanıdır. Çekim kanunu kendi sahasına giren nesneleri kendine çektiği gibi bir mıknatıs kendi alanına giren cisimleri kendine çektiği gibi sevgi potansiyeli de kendi alanına giren sevimli nesneleri eylemleri kavramları maddî-manevî unsurları kendi çekim alanına  alır.

Bediüzzaman'ın konu ile ilgili -Cürcanî’den naklen- söz konusu ettiği açıklaması şöyledir:

"Cürcânî Şerhu'l-Mevâkıf'ta demiş ki: Sebeb-i muhabbet ya lezzet veya menfaat ya müşakelet (meyl-i cinsiyet) ya kemaldir. Çünkü kemal mahbûbun lizâtihidir."(Nursî Sözler s.658)

Seyyid Şerif Cürcânî -Bediüzzaman Hazretlerinin belirttiği gibi- konuyu şu şekilde açıklamıştır:

"Allah'a olan sevgimiz O'nun mutlak kemalinedir. Diğer varlıklara karşı olan sevgimiz ise yine o varlıkta tasavvur edilen kemalinedir. Bu kemalde söz konusu olan ya bir lezzet ya menfaat veya müşakelettir."(el-Cürcânî S. Şerif Şerhu'l-Mevâkıf 2/256-257).

Demek ki konun uzmanları tarafından yapılan tespite göre sevgi çekim alnına giren sevilmeyi hakkeden unsurlar -genel olarak- şunlardır: Güzellik mükemmellik cibilli yakınlık ve faydacılık.

Evet her güzellik bir lezzet kaynağıdır;  dimağa damağa göze kulağa lezzet verenlerin hepsi bir güzellikten haber veriyor. Akılları hayranlığa gönülleri sevmeye sevk ederek sahibine büyük bir lezzet bahşeden ilgili varlıklardaki mükemmelliktir. İnsanların evlatlarını sevmesi anne-babalarını sevmesi kardeşlerini ve sırasıyla yakın akrabalarını sevmesi cibilli/yaratılışta var olan bir sevginin dışa yansımasıdır.

İnsanlar için fayda veren menfaat sağlayan unsurlar da sevilmeye değerdir. “İnsan iyiliğin kulu kölesidir.” düsturu bu gerçeği özetlemektedir.

Bu açıklamaların ışığında şunu rahatlıkla söyleyebiliriz ki Allah sevgisi  bütün sevgi unsurlarını barındıran en büyük bir sevgidir. Çünkü;

Allah’ın bütün sıfatları güzeldir. Merhamet şefkat inayet gibi her türlü kusurdan münezzeh olan cemal sıfatlarına sahip bir Cemil-i mutlak olan Allah’ın bu eşsiz manevî güzelliğini sevmemek insanın fıtratına aykırıdır.

Keza yarattığı evrenin ve içindekilerin harika sanat mükemmelliğine sahip olmasının şahadetiyle sonsuz ilim kudret hikmet kudsiyet azamet izzet gibi celal sıfatlarının sahibi olduğu bilinen Allah’ın bu akıl gözünü kamaştıran sonsuz ve eşsiz mükemmelliğini sevmek elbette insanın yaratılışında mükemmelliğe karşı var olan potansiyel sevgisinin zorunlu bir yansımasıdır.

Yine insanı yoktan var eden ona yeryüzü sofrasını bin bir nimetle donatıp kendisine takdim eden ayı güneşi atmosferi havayı toprağı hizmetine sunan üstelik ölümünden sonra -güzel kullarını- yeniden diriltip ebedî bir mutlu hayat yurdu olan cennetine alacak Allah’ın bütün bu ve benzeri sayısız iyiliklerine karşı -fıtratı bozulmamış fıtraten iyiliğin kulu-kölesi olan bir acı fincan kahvenin kırk yıl hatırını sayan- bir insanın onu sevmemesi imkânsızdır.

Aynı şekilde yaratılışının gereği olarak kâr-zarar hesabını iyi bilen zararı hiç sevmediği gibi kâr etmeye can atan insanın bu menfaatçi faydacı pragmatist yapısına sahip olan insanoğlu kendisine her türlü menfaati sağlayan iki dünyayı kazanacak bir donanıma bir potansiyel güce sahip kılan her türlü menfaatin anahtarı elinde olan sonsuz merhamet ve kudret sahibi olan Allah’ı elbette sevecektir.

Özetle Allah’ı hakkıyla tanımayan vicdanı tefessüh etmiş kimselerden başka kusursuz eşsiz sonsuz kemal ve cemal sıfatlarına sahip olan Allah’ı sevmeyen bir insan düşünülebiliri mi? Haşa yüz bin defa haşa ve kella...

Selam ve dua ile...
İslami Destek Sitesi