Değerli kardeşimiz

Buluğ çağına girmeden ölen çocuklar anna baabları hangi dinden olursa olsun cennete gireceklerdir. Bu dünyada küçük çocuğunu kaybeden anne babaya bir mükafat olarak cennette o çocukları onlarla birlikte olacak ve bu dünyadaki kısa bir çocuk sevgisine bedel ahirette ebedi bir çocuk sevgisini onlara tattıracaktır.

Kur'ân-ı Kerim'de geçen "Vildânün muhalledun" tâbirinden anlaşıldığına göre mü'minlerin bulûğ çağından önce vefât eden çocukları doğrudan Cennete gidecek lâkin dâimî çocuk olarak kalmak sûretiyle çocuk sevmek ve okşamak zevkini anne ve babalarına tattıracaklardır.

Çocuğunu kaybettiği halde buna sabreden Müslüman'a Cenab-ı Allah'ın verdiği mükâfat Ebû Musa (ra) tarafından naklediliyor: "Resûlullah (sallallâhu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur:

"Bir kulun çocuğu öldüğü zaman Allah Teâlâ meleklerine:

- Kulumun çocuğunun ruhunu mu aldınız buyurur. Melekler:

- Evet derler. Allah Teâlâ:

- Kulumun gönül meyvesini (ciğerparesini) mi kopardınız buyurur. Melekler:

- Evet derler. Allah Teâlâ:

- Peki kulum ne dedi? buyurur. Melekler:

- Sana hamdetti ve 'innâ lillahi ve innâ ileyhi râciûn'diye istircâda bulundu derler. Bunun üzerine Allah Teâlâ:

- O halde kulum için cennette bir ev yapın ve adını da "hamd evi" koyun! buyurur." (Tirmizi Cenaiz 36)

Sevdiğini kaybeden bir insan bu duruma sabreder ağzından kötü söz yerine sadece ve sadece Allah'ı yücelten sözler çıkarsa kulun bu sabrı neticesinde Cenab-ı Allah onu cennetine dâhil eder. Cennetinde de ona ismi 'hamd evi' olan bir mekân hediye eder.

"BİRİNCİ NOKTA

"Kur'ân-ı Hakîmde "Ebediyen yaşlanmayacak çocuklar..."(Vâkıa 56/17; İnsan 76/19.) buyurulur. Sırrı ve meâli şudur ki:

"Mü'minlerin kablelbülûğ vefat eden evlâtları Cennette ebedî sevimli Cennete lâyık bir surette daimî çocuk kalacaklarını; ve Cennete giden peder ve validelerinin kucaklarında ebedî medar-ı sürurları olacaklarını; ve çocuk sevmek ve evlât okşamak gibi en lâtîf bir zevki ebeveynine temine medar olacaklarını; ve herbir lezzetli şeyin Cennette bulunduğunu; "Cennet tenasül yeri olmadığından evlât muhabbeti ve okşaması olmadığını" diyenlerin hükümleri hakikat olmadığını; hem dünyada on senelik kısa bir zamanda teellümatla karışık evlât sevmesine ve okşamasına bedel sâfi elemsiz milyonlar sene ebedî evlât sevmesini ve okşamasını kazanmak ehl-i imanın en büyük bir medar-ı saadeti olduğunu şu âyet-i kerime "Ebediyen yaşlanmayacak çocuklar." cümlesiyle işaret ediyor ve müjde veriyor."

İKİNCİ NOKTA

"Bir zaman bir zat bir zindanda bulunuyor. Sevimli bir çocuğu yanına gönderilmiş. O biçare mahpus hem kendi elemini çekiyor hem veledinin istirahatini temin edemediği için onun zahmetiyle müteellim oluyordu. Sonra merhametkâr hâkim ona bir adam gönderir der ki:"

"Şu çocuk çendan senin evlâdındır. Fakat benim raiyetim ve milletimdir. Onu ben alacağım güzel bir sarayda beslettireceğim."

"O adam ağlar sızlar "Benim medar-ı tesellim olan evlâdımı vermeyeceğim" der.
Ona arkadaşları der ki: "Senin teessürâtın mânâsızdır. Eğer sen çocuğa acıyorsan çocuk şu mülevves ufunetli sıkıntılı zindana bedel ferahlı saadetli bir saraya gidecek. Eğer sen nefsin için müteessir oluyorsan menfaatini arıyorsan; çocuk burada kalsa muvakkaten şüpheli bir menfaatinle beraber çocuğun meşakkatlerinden çok sıkıntı ve elem çekmek var. Eğer oraya gitse sana bin menfaati var. Çünkü padişahın merhametini celbe sebep olur sana şefaatçi hükmüne geçer. Padişah onu seninle görüştürmek arzu edecek. Elbette görüşmek için onu zindana göndermeyecek belki seni zindandan çıkarıp o saraya celb edecek çocukla görüştürecek-şu şartla ki padişaha emniyetin ve itaatin varsa..."

İşte şu temsil gibi aziz kardeşim senin gibi mü'minlerin evlâdı vefat ettikleri vakit şöyle düşünmeli:

"Şu veled mâsumdur; onun Hâlıkı dahi Rahîm ve Kerîmdir. Benim nâkıs terbiye ve şefkatime bedel gayet kâmil olan inâyet ve rahmetine aldı. Dünyanın elemli musibetli meşakkatli zindanından çıkarıp Cennetü'l-Firdevsine gönderdi. O çocuğa ne mutlu! Şu dünyada kalsaydı kim bilir ne şekle girerdi! Onun için ben ona acımıyorum bahtiyar biliyorum. Kaldı kendi nefsime ait menfaati için kendime dahi acımıyorum elîm müteessir olmuyorum. Çünkü dünyada kalsaydı on senelik muvakkat elemle karışık bir evlât muhabbeti temin edecekti. Eğer salih olsaydı dünya işinde muktedir olsaydı belki bana yardım edecekti. Fakat vefatıyla ebedî Cennette on milyon sene bana evlât muhabbetine medar ve saadet-i ebediyeye vesile bir şefaatçi hükmüne geçer. Elbette ve elbette meşkûk muaccel bir menfaati kaybeden muhakkak ve müeccel bin menfaati kazanan elîm teessürat göstermez meyusâne feryad etmez."

ÜÇÜNCÜ NOKTA

"Vefat eden çocuk bir Hâlık-ı Rahîmin mahlûku memlûkü abdi ve bütün heyetiyle onun masnuu ve ona ait olarak ebeveyninin bir arkadaşı idi ki muvakkaten ebeveyninin nezaretine verilmiş. Peder ve valideyi ona hizmetkâr etmiş. Ebeveyninin o hizmetlerine mukabil muaccel bir ücret olarak lezzetli bir şefkat vermiş."

"Şimdi binden dokuz yüz doksan dokuz hisse sahibi olan o Hâlık-ı Rahîm mukteza-yı rahmet ve hikmet olarak o çocuğu senin elinden alsa hizmetine hâtime verse surî bir hisse ile hakikî bin hisse sahibine karşı şekvâyı andıracak bir tarzda meyusâne hüzün ve feryad etmek ehl-i imana yakışmaz belki ehl-i gaflet ve dalâlete yakışıyor."

DÖRDÜNCÜ NOKTA

"Eğer dünya ebedî olsaydı insan içinde ebedî kalsaydı ve firak ebedî olsaydı elîmâne teessürat ve meyusâne teellümâtın bir mânâsı olurdu. Fakat madem dünya bir misafirhanedir; vefat eden çocuk nereye gitmişse siz de biz de oraya gideceğiz. Ve hem bu vefat ona mahsus değil umumî bir caddedir. Hem madem mufarakat dahi ebedî değil; ileride hem berzahta hem Cennette görüşülecektir. 'Hüküm Allah'ındır.'(Mü'min 40/12.) demeli. 'O verdi o aldı. Her hal İçin Allah'a hamd olsun.'(Feyzü'l Kadir 1:368 Hadis No: 662.) deyip sabırla şükretmeli."

BEŞİNCİ NOKTA

"Rahmet-i İlâhiyenin en lâtîf en güzel en hoş en şirin cilvelerinden olan şefkat bir iksir-i nuranîdir aşktan çok keskindir. Çabuk Cenâb-ı Hakka vusule vesile olur. Nasıl aşk-ı mecazî ve aşk-ı dünyevî pek çok müşkülâtla aşk-ı hakikîye inkılâp eder Cenâb-ı Hakkı bulur. Öyle de şefkat fakat müşkülâtsız daha kısa daha safî bir tarzda kalbi Cenâb-ı Hakka rapteder."

"Gerek peder ve gerek valide veledini bütün dünya gibi severler. Veledi elinden alındığı vakit eğer bahtiyar ise hakikî ehl-i iman ise dünyadan yüzünü çevirir Mün'im-i Hakikîyi bulur. Der ki: "Dünya madem fânidir değmiyor alâka-i kalbe." Veledi nereye gitmişse oraya karşı bir alâka peydâ eder büyük mânevî bir hal kazanır."

"Ehl-i gaflet ve dalâlet şu beş hakikatteki saadet ve müjdeden mahrumdurlar. Onların hali ne kadar elîm olduğunu şununla kıyas ediniz ki: Bir ihtiyar hanım gayet sevdiği sevimli birtek çocuğu sekeratta görüp dünyada tevehhüm-ü ebediyet hükmünce gaflet veya dalâlet neticesinde mevti adem ve firak-ı ebedî tasavvur ettiğinden yumuşak döşeğine bedel kabrin toprağını düşünüp gaflet veya dalâlet cihetiyle Erhamürrâhimînin cennet-i rahmetini firdevs-i nimetini düşünmediğinden ne kadar meyusâne bir hüzün ve elem çektiğini kıyas edebilirsin. Fakat vesile-i saadet-i dâreyn olan iman ve İslâmiyet mü'mine der ki: Şu sekeratta olan çocuğun Hâlık-ı Rahîmi onu bu pis dünyadan çıkarıp Cennetine götürecek. Hem sana şefaatçi hem ebedî bir evlât yapacak. Mufarakat muvakkattir merak etme."

"Hüküm Allah'ındır." (Mü'min 40/12.)

"Biz Allah'ın kullarıyız sonunda yine O'na döneceğiz." (Bakara 1/155 156.)

"Baki olan yalnız Allah'tır." de sabret." (Bediüzzaman Said Nursi Mektubat On Yedinci Mektup)

Selam ve dua ile...
Sorularla İslamiyet