Değerli kardeşimiz

Hz. Peygmaber (asm) Efendimiz şöyle buyurmuştur:

سيِّدُ الاسْتِغْفار أَنْ يقُول الْعبْدُ

اللَّهُمَّ أَنْتَ رَبِّي ، لا إِلَه إِلاَّ أَنْتَ خَلَقْتَني وأَنَا عَبْدُكَ ، وأَنَا على عهْدِكَ ووعْدِكَ ما اسْتَطَعْتُ ، أَعُوذُ بِكَ مِنْ شَرِّ ما صنَعْتُ ، أَبوءُ لَكَ بِنِعْمتِكَ علَيَ ، وأَبُوءُ بذَنْبي فَاغْفِرْ لي ، فَإِنَّهُ لا يغْفِرُ الذُّنُوبِ إِلاَّ أَنْتَ

 منْ قَالَهَا مِنَ النَّهَارِ مُوقِناً بِهَا ، فَمـاتَ مِنْ يوْمِهِ قَبْل أَنْ يُمْسِيَ ، فَهُو مِنْ أَهْلِ الجنَّةِ ، ومَنْ قَالَهَا مِنَ اللَّيْلِ وهُو مُوقِنٌ بها فَمَاتَ قَبل أَنْ يُصْبِح ، فهُو مِنْ أَهْلِ الجنَّةِ

“İstiğfârın en üstünü kulun şöyle demesidir:

"Allâhümme ente rabbî lâ ilâhe illâ ente halaktenî ve ene ‘abdüke ve ene ‘alâ ‘ahdike ve va‘dike m’esteta‘tü. Eûzü bike min şerri mâ sana‘tü ebûü leke bi-ni‘metike ‘aleyye ve ebûü bi-zenbî fağfir lî fe-innehû lâ yağfirü’z-zünûbe illâ ente."

"Allah'ım! Sen benim Rabbimsin. İbadete layık senden başka tanrı yoktur. Beni sen yarattın. Ben senin kulunum. Ezelde sana verdiğim sözümde ve vaadimde hâlâ gücüm yettiğince durmaktayım. İşlediğim kusurların şerrinden sana sığınırım. Bana lutfettiğin nimetleri yüce huzurunda minnetle anar günahımı itiraf ederim.  Beni affet; şüphe yok ki günahları senden başka affedecek yoktur.”

Resûl-i Ekrem sözüne şöyle devam etti:

“Her kim bu seyyidü’l-istiğfârı sevabına ve faziletine bütün kalbiyle inanarak gündüz okur da o gün akşam olmadan ölürse cennetlik olur. Yine her kim sevabına ve faziletine gönülden inanarak gece okur da sabah olmadan ölürse cennetlik olur.”(Buhârî Daavât 2 16; Ebû Dâvûd Edeb 100-101; Tirmizî Daavât 15; Nesâî İstiâze 57)   

Bu dua ve istiğfar tövbenin her türünü içine almaktadır. Son derece zengin nefis üslûbu oldukça derin geniş manası sebebiyle ona “seyyidü’l-istiğfâr” adı verilmiştir. Zira seyyidü'l-istiğfârı okuyan bir kul biricik ilahının Cenâb-ı Hak olduğunu bütün samimiyetiyle belirtmekte ibadetini sadece O’na yaptığını ifade etmektedir. Tek ve eşsiz yaratanın Allah olduğunu söylemekte Rabbinin ezelde kendisiyle yaptığı sözleşmeyi kabul etmekte ve orada Mevlasına verdiği söze bağlı kaldığını samimiyetle arzetmektedir. Cenab-ı Mevla’nın kendisine lütfettiği nimetleri şükranla yadetmekte işlediği günahları mahcubiyetle itiraf etmekte bu günahlardan dolayı kime sığınmak gerektiğinin şuuru içinde olduğunu bildirmekte günahlarından kurtulma arzusunu açıklamakta ve onları Allah’tan başka kimsenin affedemeyeceği bilinciyle bağışlanma niyaz etmektedir.

Görüldüğü üzere seyyidü’l-istiğfârda yegâne kudret sahibinin erişilmez yüceliği dile getirilmekte buna karşılık O’nun affına ve bağışına muhtaç olan kulun aczi ve zayıflığı pek sade ve samimi bir dille ortaya konulmaktadır.

“Ezelde sana verdiğim sözümde ve vaadimde hâlâ gücüm yettiğince durmaktayım.” cümlesinde kulun pek zarif bir surette aczini itirafı vardır. O bu sözüyle yâ Rabbî! Bezm-i elestte bize “Sizin Rabbiniz değil miyim?” diye sormuştun; biz de “Rabbimizsin Allah'ımız!” demiştik. Kabul ve itiraf ettiğim bu kulluğun icabını şüphesiz en iyi biçimde yapmam gerekir. Çünkü sen buna lâyıksın; ama ben kusurlu bir varlığım; sana lâyık olduğun kulluğu gerektiği şekilde göstermekten âcizim bununla beraber elimden geleni yapmaya çalışıyorum demektedir.

Bunun hemen ardından kul “İşlediğim kusurların şerrinden sana sığınırım.” demekle “Ey Rabbim! Durum arzettiğim gibi olduğuna göre sen benim yaptıklarımın yetersizliğine bakma! Bana ortaya koyduğum davranışlara ve kulluğa göre muamele etme.” diye yalvarmaktadır.

Daha sonra kul Allah’ın nimetlerini minnetle anıp günahını itiraf etmekle o günahlardan kurtulmayı çok istediğini ama bunu yapmaya gücünün yetmediğini dile getirmekte ve “Rabbim! Beni affet!” diye yalvarmaktadır.

Şüphesiz bu istiğfar kulun Mevlasına yakarışını samimi bir şekilde yansıtması sebebiyle gerçekten de “seyyidü'l-istiğfâr” diye anılmaya layık güzellikte ve mükemmelliktedir. Nebiyy-i Muhterem Efendimiz’in (asm) en güzel hediyelerinden biri olan seyyidü'l-istiğfârın çarpıcı sözlerinde İlâhî vahyin izleri sezilmektedir.

Hadisin sonundaki “o gün veya o gece ölenin cennetlik olması” müjdesi günahlar altında ezilen zavallı gönüllere bir seher yeli serinliği ve canlılığı getirmektedir.

Tecrîd-i Sarîh mütercimlerinden merhum Kâmil Miras Bey’in “Ne güzel âdet idi.” diye belirttiğine göre vaktiyle Anadolu’daki büyük camilerde perşembe günleri ikindi namazından sonra seyyidü'l-istiğfâr duası imam ve cemaat tarafından beraberce okunurmuş (Tecrid Tercemesi 12/335)

Buna göre:

- Seyyidü'l-istiğfâr her bir Müslüman için mutlaka faydalanılması gereken büyük bir imkândır. Onun İnsana kazandıracağı ilâhî bağışa ve fazilete gönülden inanmalı üstün bir edeple ve samimiyetle okumalıdır.

- Bu dua Allah’ın yüce kudretini kulun aczini ve zaafını Rabbine ve O’nun affına olan ihtiyacını pek nefis bir üslupla dile getirmekte kul ile Rabbi arasında mükemmel bir yakınlık sağlamaktadır.

- Seyyidü'l-istiğfârı sevabına ve faziletine inanarak okuyan kimseye cennet vaad edilmektedir.

İlave bilgi için tıklayınız:

- İbadetlere vadedilen netice ve sevaplara kavuşmanın şartları ...

Selam ve dua ile...
İslami Destek Sitesi