"Ben bununla (İslam dinini getirmekle) akrabalık sevgisinden başka hiçbir karşılık istemiyorum." (Şura 42/23) 

- Bu ayeti kerimenin anlamı nedir?

- Şimdi sadece Ehl-i Beyti sevmek her şeye yeter mi; bu günahlarımızı yok eder mi?

Değerli kardeşimiz

Bilindiği üzere İslam’da ve nübüvvet nazarında Ehl-i beyt sevgisi çok büyük önem arz etmektedir. Nitekim Hz. Peygamber (a.s.m) Allah'ın emriyle -insanlara hitaben-:

“Ben peygamberlik hizmetime mukabil sizden bir ücret istemiyorum yalnız sizden Ehl-i beytimi sevmenizi bekliyorum.” (bk. Şura 42/23)

diyerek vurguladığı bu sevginin gerekliliği ayetle tescil edilmiştir.

Yine Zeyd b. Sabit Hz. Peygamber (asm)’in şöyle dediğini bildirmiştir:

“Ben size iki halife / vekil (benden sonra benim görevimi devam ettiren iki şey) bırakıyorum. Bunlardan biri; gökten yere uzatılmış Allah’ın Kitabı diğeri de Ehl-i beytimdir. Bu ikisi (kıyamet günü Kevser) havuzu başına gelinceye kadar birbirinden ayrılmazlar.”

İmam Ahmed b. Hanbel’in rivayet ettiği bu hadis hasendir. (bk. Mecmau’z-zevaid 9/162)

Bu hadîs-i şerifte Allah'ın Kitabına ve Âl-i Beyt'e temessük etmenin birlikte zikredilmesiyle bizlere şu hakikat ders verilmiştir:

Allah'ın Kitabı'na uyan her Müslüman Âl-i Beyt'i sevecek Âl-i Beyt'i seven her Müslüman da Allah'ın Kitabıyla amel edecektir. Binâenaleyh Âl-i Beyt'i seven bir mü'min Kur'ân-ı Kerîm'in ihtiva ettiği bütün itikadî esaslara iman ettiği gibi gerek ahlâka gerekse ibadete dair bütün hükümlerine de inanacak ve onları hayatına tatbik edecektir.

Her şey gibi Âl-i Beyt'i sevmenin de bir ölçüsünün olması lâzımdır. Bu ölçü ise Resûlüllah Efendimizin (asm) Sünnet-i Seniyye'sini bütünüyle yaşamaktır.

Ehl-i beyt sevgisinin önemi bir akrabalıktan ziyade onların Kitap ve sünnete yaptıkları hizmetle alakalıdır. Hz. Peygamberin âl-i beyte verdiği önemin hatta ayette ifade edildiği üzere "Ben peygamberlik hizmetime mukabil sizden bir ücret istemiyorum yalnız sizden ehl-i beytimi sevmenizi bekliyorum.” demesinin en büyük hikmeti onların sünnet-i seniyyenin hamili ve kaynağı olmasındandır.

Bu hususu Bediüzzaman Hazretleri şöyle ifâde etmektedir:

“Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm gayb-aşina nazarıyla görmüş ki: Âl-i Beyti Âlem-i İslâm içinde bir şecere-i nuraniye hükmüne geçecek. Âlem-i İslâmın bütün tabakatında kemalât-ı insaniye dersinde rehberlik ve mürşidlik vazifesini görecek zâtlar ekseriyet-i mutlaka ile Âl-i Beytten çıkacak…"

"Bu hakikatı teyid eden diğer rivayetlerde ferman etmiş: ‘Size iki şey bırakıyorum onlara temessük etseniz necat bulursunuz. Biri: Kitabullah biri: Âl-i Beytim.’ Çünkü Sünnet-i Seniyenin menbaı ve muhafızı ve her cihetle iltizam etmesiyle mükellef olan Âl-i Beyttir."

"İşte bu sırra binaendir ki; Kitab ve Sünnete ittiba ünvanıyla bu hakikat-ı hadîsiye bildirilmiştir."

"Demek Âl-i Beytten vazife-i risaletçe muradı: Sünnet-i Seniyesidir. Sünnet-i Seniyeye ittibaı terkeden hakikî Âl-i Beytten olmadığı gibi Âl-i Beyte hakikî dost da olamaz.”(bk. Lem'alar Dördüncü Lem'a)

Bu gerçeğer göre ancak Sünnet-i Seniyye'ye uyan bir Müslüman Âl-i Beyt'i hakikî mânâda sevmiş olacaktır. Çünkü böyle bir Müslümanın yapmış olduğu bütün ibadetlerden meydana gelen bütün hayır ve iyiliklerin aynısı hiç eksilmeden "Sebeb olan işleyen gibidir." kaidesince Âl-i Beyt'e de yazılmaktadır.

Böylece o mü'min ile Âl-i Beyt'in ruhâniyatı arasında bir münasebet meydana gelmekte bu onlara sevaplar hediye ettiği gibi onlar da bundan memnun ve mesrur olmaktadırlar.

Hem öyle bir kimse namazlarında "Allahümme salli"leri okumakla Peygamber Efendimize (asm) ve O'nun Âl-i Beyt'ine her gün defalarca rahmet dilemektedir. Bu hâl Âl-i Beyt'in şefaatlarına nâil olmak ve onların feyzinden istifade etmek için en büyük bir vesiledir. İbadet etmeyen bir insan onların feyzinden muhabbetinden ve dostluğundan mahrum kalır.

Şunu da ifâde edelim ki Âl-i Beyt'e sadece mücerret bir sevgi beslemekle yetinilirse o takdirde;

- Resûlüllah Efendimiz (asm) insanlara sadece Al-i Beyt'i sevdirmek için gönderilmiş olur. Halbuki Peygamberimiz (asm) insanlara Allah'ı tanıttırmak sevdirmek ve onları ibadet vesilesiyle Allah'ın dergâhına sevketmek için gönderilmiştir.

- Ve yine sanki Kur'ân-ı Kerîm insanların kalblerine sadece Âl-i Beyt sevgisini yerleştirmek için nazil olmuş olur. Halbuki Kur'ân-ı Kerîm altı bin küsur ayetiyle insanların hem dünyevi hem uhrevî saadetlerini te'min eden hükümlerle esaslarla doludur. Bu esasları izah için yüz binlerce cilt kitaplar yazılmıştır.

- Ve nihayet bu tarz bir anlayış insanın yaratılış gayesini sadece bir sevgiye bağlamak olur. Halbuki Âl-i Beyt de dahil bütün insanlar Aziz ve Celîl olan Allah'ı tanımak ve O'na ibadet için yaratılmışlardır.

Son olarak şu hakikati da ifâde edelim ki bizim Âl-i Beyt'i sevmemiz onların sadece mücerret şahsiyetleri için değil Kur'an'a yaptıkları hizmetleri İslâm Dini'nin neşrinde gösterdikleri büyük fedakârlıkları ilim ve irfan sahasında yaptıkları hizmetleri içindir. Onların bu hizmetleri ile ümmet-i Muhammed'in itikadları ehl-i dalâletin sapık fikirlerinden hurafelerden bâtıl inançlardan mahfuz olarak safiyetini koruyabilmiştir.

Onların bu hâlis fedakâr sadıkane hizmetlerine bir mükâfat olarak Cenâb-ı Hak İslâm âlemini asırlar boyu irşad eden Zeyne'l-Âbidin Ca'fer-i Sâdık Abdülkadir-i Geylânî Hazretleri gibi nice büyük mürşidleri onların neslinden göndermiştir.

Demek ki insan sadece mücerred olarak Âl-i Beyt'i sevmekle ibadet mükellefiyetinden kurtulamaz.

O halde Âl-i Beyti seven her mü'min de ibadet vazifesini yerine getirmekle onları örnek almalı onlara benzemeli ve onlar gibi olmaya gayret etmelidir. Âl-i Beyt'i hakiki mânâda sevmek de ancak bu yolla gerçekleşir.

Selam ve dua ile...
İslami Destek Sitesi