Değerli kardeşimiz

Benlik insanın kendi varlığından ve sıfatlarından haberdar olması nefsini ve malını kendine nispet edebilmesidir.

Bilirsiniz insan güttüğü koyunlar için "benim koyunlarım" diyebildiği hâlde o koyunlar meselâ kendi ayakları için ‘benim ayaklarım’ diyemiyorlar.

Güneş de gezegenlerine sahip çıkamıyor.

- İnsana bu imtiyaz niye tanınmış? “Benim aklım benim elim benim çocuğum benim bahçem benim koyunlarım.” diyebilmesi için mi?

Bu sorunun cevabı şu olacaktır: Arzın halifesi olduğu için.

Halife sultanın mülkünde Onun namına tasarruf eder. "Benim malım benim mülküm" derken mülkün gerçek sahibini hatırından çıkarmaz. Onun böyle deyişi bir askerin "Benim tüfeğim."yahut"Benim koğuşum." demesi gibidir.

Benlik gerçekte büyük bir nimet büyük bir sermaye. Ama onu yerinde kullanmak şartıyla. Arzın halifesi olduğunu unutmayıp Kâinat Sultanı’nın namına hareket etmek Onun emanetlerini yine Onun rızası yolunda kullanmak şartıyla. Hiçbir icraatına şahsî reyini hevesini ve nefsini karıştırmamak şartıyla. "Nefsini bilen Rabbini bilir." sırrına ermek "ben" diyebilmeyi bir anahtar yapıp "O" diyebilmek şartıyla. Tarlasına tohum serperken rüzgârdan pek farklı bir iş yapmadığını keza bahçesini sularken de yağmurun vazifesini taklide çalıştığını bilmek tıpkı onlar gibi kendisinin de Allah’ın mülkünde bir hizmetçi olduğunu unutmamak şartıyla. Kendi varlığını düşünürken "Bana bu varlığı kim lûtfetti ise şu bütün âlemi de yoktan var eden ancak Odur." diyebilmek ve mutlak varlığın ancak Ona mahsus olduğunu bilmek şartıyla. İlmini ve kuvvetini düşünürken de "Bana ilmi tattıran elbette Âlimbana kuvvet bahşeden elbette Kâdir'dir." diyebilmek şartıyla. Kendisine takılan diğer sıfatları kabiliyetleri ve halleri de bu mânâda değerlendirebilmek şartıyla.

Kâinat bir yönüyle "benlikten" uzak tutulanlar ordusu!.. Semâ yüksekliğine güvenmez toprak çiğnenir aldırmaz. Ay dünyaya bağlı olmayı mesele yapmaz bülbül sesiyle övünmez arı balıyla gururlanmaz... Niçin? Cevap tektir: Hiçbirinde benlik olmadığı için.

Benlikten uzak tutulan her mahlûk bir yönüyle mahrumdur ama diğer yönüyle korunmuştur. Meselâ şu güneşimiz “ben” diyebilseydi belki Allah’ı bilme ve sevmede hayli yol kat edebilirdi. Ama bilemiyoruz belki de büyüklük iddiasında bulunur kuvvetine güvenir gezegenleriyle gururlanır ziyasıyla övünürdü... Bu ise onun için feci bir hâl olurdu... Şimdi bu gafletten korunmuş ve bu sapıklıktan uzak sürdürüyor görevini...

Bir de melekler âlemi var. Onlar benlik dâvâsı gütmekten çok uzaktırlar. Gurur nedir bilmez kıskançlıktan anlamaz hasedi tanımazlar. Bu isyansız varlıklar Rablerine kim daha iyi ibadet ederse onu daha çok severler. İnsanda da bu kabiliyet var ama onu çoğu zaman yanlış kullanıyor. Kendisini yahut babasını dedesini kim daha çok methederse ona daha gönülden bağlanıyor. Halbuki Rabbimizin hatırı hiçbir hatırla kıyaslanamayacak kadar yüksek. O hâlde ona bizden daha iyi kulluk eden onun yoluna bizden daha çok koşanları niçin alkışlamıyoruz?

Bu sorunun cevabı da benliktir. Daha doğrusu benliğin yanlış kullanılmasıdır.

Selam ve dua ile...
İslami Destek Sitesi