1724-) Sabit b. el-Ahnef der ki: Ben Zeyd b. el-Hattab’ın oğlu Abdurrahman-ın bir Ümmü Veledi ile evlenmiştim. Zeyd b. el-Hattab’ın oğlu Abdurrahman-ın oğlu Abdullah beni yanına çağırdı. Gittim. Yanına girince bir de ne göreyim. Orada bir kırbaç iki demir bukağı ve benim için hazırladığı iki köle var. Dedi ki: «Onu boşa! Yoksa Allah-a yemin ederim ki sana şöyle şöyle yaparım.» Bunun üzerine ben de: «O bin talak ile boş olsun» dedim ve yanından çıktım. Mekke yolunda Abdullah b. Ömer-e yetiştim ve ona başıma gelenleri anlattım. Abdullah kızdı ve dedi ki: Bu (zorlandığın) için talak sayılmaz karın sana helaldir. Ona dönebilirsin îçim rahat etmedi O günlerde Mekke emin olan Abdullah b. Zübeyr-e gittim. Başımdan geçeni ve Abdullah b. Ömer-in bana dediğini ona anlattım. Bana «karın sana helaldir ona dön» dedi ve Medine valisi Câbir b. el-Esved ez-Zührî-ye Abdullah b. Abdurrahman-ı cezalandırmasını ve benimle karımı serbest bırakmasını yazdı. Medine-ye dönünce Abdullah b. Ömer-i izniyle karısı Safiyye karımı zifafa hazırladı. Sonra Abdullah b. Ömer-in düğün günü yemeğe davet ettim. O da (davetimi kabul ederek yemeğe) geldi. Ebû Hanife-ye göre mükrehin (boşamaya zorlanan kişi) talakı vakidir. Nahai ve Şa-bi de aynı görüştedirler. Said b. el-Müseyyeb-den de bu şekilde bir Rivâyet vardır. Malikiler Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)-ın şu hadisine dayanmaktadırlar: «Zor karşısında talak vaki olmaz.» Bu hadise göre karısını boşamaya zorlanan kimsenin talakı (delinin verdiği talak gibi) muteber değildir. Abdullah b. Ömer Abdullah b. ez-Zubeyr Ömer b. Hattab Ali b. Ebi Talib İbni Abbas ve Ömer b. Abdulaziz bu durumda olan kimsenin talakı vaki olmaz diye fetva vermişlerdir. Şafiî-ye göre de hüküm böyledir. Münteka c. 4 s. 124).