466-) Ebû Saîd Hudrî(radıyallahü anh) şöyle demiştir: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) (son hastalığında) hutbe yaptı da: "Allah bir kulu dünyâ ile kendi yanında olan şeyler arasında muhayyer bıraktı. O kul da Allah yanındakileri seçti "dedi. (Bu söz üzerine) Ebû Bekr ağladı. Ben kendi kendime: Allah-ın bir kulu dünyâ ile kendi yanında olan şey arasında muhayyer bulunmasında onun da Allah yanındakileri tercîh etmesinde ne var ki bu şeyh (böyle) ağlıyor? dedim. Meğer o muhayyer kılınan kul Rasûlüllah-ın kendisi imiş. Ebû Bekr de(bunu) hepimizden daha bilici imiş. Rasûlüllah: "Yâ Ebâ Bekr ağlama. Arkadaşlığı hususunda ve malı hususunda insanların bana en çok vergisi olan Ebû Bekr-dir. Ümmetimden bir halîl edinecek olsa idim muhakkak Ebû Bekr-i edinirdim. Lâkin İslâm kardeşliği (yânı İslâm yüzünden hâsıl olan kardeşlik) ve İslâm sevgisi (şahsî dostluktan daha faziletlidir). Mescide çıkacak hiçbir husûsî kapı kalmasın muhakkak kapatılsın. Bundan Ebû Bekr-in kapısı müstesna" buyurdu.