1852-) Abdullah şöyle demiştir: Bâbam Ebû Katâde Hudeybiye yılında gitti. Arkadaşları ihrama girdiler fakat kendisi ihrama girmemişti. Çünkü Peygamber-e bir düşmanın kendisiyle harbedeceği haberi söylenmişti. gitti. Ben O-nun sahâbîleri arasında bulunduğum sırada onların bir kısmı diğer bir kısmına doğru güldü. Ben etrafa baktım. Derhâl bir yaban eşeği ile karşılaştım. Üzerine hücum ettim. Onu mızrakla vurup yerinde hareketsiz bıraktım. Onu yükleyip getirmek için sahâbîlerden yardım etmelerini istedim.(İhrâmlı olduklarından) bana yardım etmekten çekindiler. Nihayet (kendim getirdim ve) hepimiz onun etinden yedik. Biz Rasûlüllah ile aramızın (düşman tarafından) kesilmesinden endîşe ettik. Ben Peygamber-i aradım. Atımı bâzan şahlandırıyor bazen da mu-tâd yürüşle sürüyordum. Gece ortasında Gıfâr oğulları-ndan bir kimseye kavuştum. Ve ona: Peygamber-i nerede bıraktın? diye sordum. bana: Ben Peygamber-i Ta-hune mevkiinde bıraktım. O es-Sukyâ köyünde kuşluk uykusu uyumak istiyordu dedi. Peygamber-e eriştim ve: Yâ Rasûlallah keşif kolundaki sahâbîlerin sana selâm ve Allah-ın rahmetini okuyorlar. Onlar düşman tarafından seninle aralarının kesilmesinden endîşe ediyorlar. Binâenaleyh onların gelmesini" bekleyin! Dedim. beklemeye koyuldu. Bu sırada ben: Yâ Rasûlallah ben bir yaban eşeği vurdum. Yanımda onun etinden artmış bir parça vardır dedim. yanında bulunan cemâate hitaben: "Bu av etini yiyiniz!" buyurdu. Halbuki onlar ihrâmlı idiler. Ebû Abdillah el-Buhârî: "Şe-ven" "Merreten" demektir dedi.