2788-) Hakîm ibn Hızâm (radıyallahü anh) şöyle demiştir: Ben Rasûlüllah-tan(dünyalık) istedim O bana verdi. Sonra kendisinden yine istedim yine verdi. Sonra bana hitaben şöyle buyurdu: "Yâ Hakim! Şu mal yeşil tatlı bir meyvedir. Her kim bu malı nefis cömertliği ile(hırs göstermeden)alırsa o malda kendisi için bereket ve meymenet ihsân olunur. Kim de bu malı hırs ile alırsa o malda alan için bereketlilik olmaz- O hırslı kimse dâima yiyen ve doymayan bir kimse olmuştur.(Veren) yüksek el (alan) alçak elden hayırlıdır". dedi ki: Ben: Yâ Rasûlallah! Seni hakk peygamber gönderen Allah-a yemin ederim ki ben şu dünyâdan ayrılıncaya kadar Sen-den başka hiçbir kimseye hiçbir şey için elimi uzatmam dedim. (Hakîkaten) Ebû Bekr(halifeliği zamanında) Beytu-l-mâl-deki hakkını vermek için Hakîm-i da-vet etmiş fakat Hakîm Ebû Bekr-in bu atıyyesini kabulden çekinmiştir. Sonra Omer de hakkını vermek için çağırmış; ondan da atıyye almaktan çekinmiştir. Bundan sonra Omer (sahâbîlerin toplantısında): Ey müslümânlar topluluğu! Ben harâc ve ganîmet malından Allah-ın kendisine taksim eylemiş olduğu hakkını kendisine vermek için arz ediyorum. O ise bunu almaktan çekiniyor! dedi. Ve(hakîkaten) Hakîm Rasûlüllah-tan sonra tâ ölünceye kadar hiç kimseden bir şey almamıştır.