3425-) İbn Şihâb şöyle demiştir: Bana Urve haber verdi. Kendisi Peygamber-in zevcesi Âişe(r.anha)-ye: Allah-ın şu kavline ne dersin; bana bundan haber ver: "Hattâ o peygamberler (kavimlerinin îmânından) ümîdlerini kesip de onların (va-d olundukları ilâhî nusrat hakkında) muhakkak yalana çıkarıldıklarını zannettikleri sırada onlara nusratımız yetişip gelmiş..."(Yûsuf: 110); "Onların muhakkak yalana çıkarıldıklarını" yahud "Kendilerine yalan söylenmiş olduğunu-"! Zann senin anladığın gibi kendi bâbı üzere değildir. Fakat kendi kavimleri o peygamberleri yalanlamışlardır dedi. Âişe-ye; Vallahi onlar kesin surette kavimlerinin kendilerini tekzîb ettiklerini bilmişlerdir; o zann değildir dedim. Âişe(onu reddedici olarak): Yâ Ureyye (yânı: Ey Urvecik)! Onlar bunu kesin bilmişlerdir dedi. Belki âyet "Yâhud kuzibu-= Kendilerine yalan söylendi (yani peygamberlere yalan va-dler söylendi)" demektir dedim. Maazallâhî (= Bundan Allah-a sığınırım). Rasûller hiçbir zaman Rabb-lerinin va-dinin ihtilâf edeceğini düşünmemişlerdir. Amma şu "ez-Zânnîne billahi zanne-s-sev-i = Allah-a kötü zannda bulunanlar"(el-Feth: 6) âyetine gelince onlar Rabb-lerine îmân etmiş ve peygamberleri tasdîk etmiş olan peygamberlerin tâbi-leridir; bunlar üzerine belâ uzamış ilâhî yardım ve zafer onlardan gecikmiş hattâ peygamberler kendi kavimlerinden olup da peygamberleri tekzîb edenlerden ümîdsizliğe düştükleri ve tâbi-lerinin kendilerini tekzîb ettiklerini zannetmiş oldukları zaman onlara Allah-ın yardımı gelmiştir dedi. Abdillah el-Buhârî şöyle dedi: "İstey-esû"nun vezni (Yeistu minhu) yani Yûsuf-tan ümîd kestim ta-bîrinden "İftealû"dur. "İstef-alû"dur-. "Lâ tey-esû min ravhillâh" -Allah-ın rahmetinden ümîd kesmeyin- (Yûsuf: 87); bunun ma-nâsı ümîddir.