3697-)  Ebû Saîd el-Hudrî (radıyallahü anh) şöyle demiştir: Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) son -hastalığında - insanlara bir hutbe yaptı da: "Allah bir kulunu dünyâ ile kendi yanında bulunan şeyler ara--sında muhayyer bıraktı. O kul da Allah katındaki şeyleri tercih etti" buyurdu. dedi ki: (Bu söz üzerine) Ebû Bekr ağlamaya başladı. Biz Rasûlüllah-ın muhayyer kılınmış bir kuldan haber vermesi sebebiyle onun ağlamasına hayret ettik. Meğer o muhayyer kılınan kul Rasûlüllah-ın kendisi imiş Ebû Bekr de o sözü en bilenimiz imiş. Rasûlüllah (Ebû Bekr-i ağlar görünce): "Sohbeti (yani arkadaşlığı) hususunda da malı hususunda da insanların bana en çok vergisi olanı Ebû Bekr-dir. Bir halîl edinecek olaydım elbette Ebû Bekr-i bir halîl edinirdim. Lâkin İslâm yönünden meydana gelen kardeşlik ve sevgi (şahsî dostluktan daha faziletlidir). Mescidde Ebû Bekr-in kapısından başka kapatılmadık hiçbir kapı kalmasın".