3737-)  Bize Eyyûb es-Sahtıyânî İbnu Ebî Muleyke-den tahdîs etti ki el-Mısver ibn Mahrame (radıyallahü anh) şöyle demiştir: Omer vurulduğu zaman elemlenmeye endîşelenmeye başladı. Hemen(pek sevdiği) İbn Abbâs yanına gelerek endîşesini gidermek ve teselli etmek maksadıyle: Ey Mü-minlerin Emîri! Eğer bu vurulmadan ölüm olursa vaziyetten o kadar endîşe etme! Yemin olsun muhakkak sen Rasûlüllah(sallallahü aleyhi ve sellem)-a yâr ve hemdem oldun ve O-na pek güzel dostluk ettin. Sonra Rasûlüllah-tan -O senden hoşnûd olarak- ayrıldın. Ondan sonra Ebû Bekr-e arkadaş oldun. Ona da pekiyi yoldaş oldun. Sonra Ebû Bekr-den de -o senden hoşnûd ve razı olarak- ayrıldın. Sonra Peygamber-in ve Ebû Bekr-in bunca arkadaşlarına dost oldun; bunlara da pek güzel dostluk ettin. Eğer sen (bu defa ) sahâbîlerden ayrılırsan muhakkak onlar senden hoşnûd ve râzı oldukları hâlde ayrılacaksın! Dedi. üzerine Omer: Rasûlüllah ile sohbet ve O-nun hoşnûdluğu hakkında zikrettiğin o güzel hâtıralar Yüce Allah-ın bana bahşettiği bir minnet ve ihsanıdır. Ebû Bekr-in sohbeti ve onun benden hoşnûdluğu hakkında zikrettiğin hâtıralar da yine hiç şübhesiz zikri ulu olan Allah-ın bir minnet ve ihsanıdır ki onu bana bahşetmiştir. Senin şu anda bende görmekte olduğun ıztırab ve endîşeme gelince o senin için ve senin en yakın ve en sâdık dostların içindir. Vallâhî şayet benim şu yer dolusu altınım olaydı azîz ve celîl olan Allah-ın azabından kurtulmak için o azâbı görmeden önce bu altınları (hiç tereddüd etmeden) muhakkak feda ederdim demiştir.