3883-) Bize Alî ibnu Mushir Hişâm-dan; o da babası Urve-den haber verdi ki Âişe(r.anha) şöyle demiştir: Arab kabilelerinin birine âid siyah bir kadın müslümân oldu. İşte o kadının Mescid-de küçük bir odacağı vardı. Âişe dedi ki: Bu kadın her vakit bize gelir ve yanımızda konuşurdu. Konuşmasını bitirdiği zaman: Ve yevmu-l-vuşâhı min teâcîbi Rabbinâ Ela innehû min beldeti-l-küfri encânî. Vuşâh işinin olduğu gün Rabb-imizin yarattığı acîblerdendir. Şübhesiz ki O küfür beldesinden kurtarmıştır) der idi. bu mısra-ı çok söyleyince Âişe ona: Vuşâh günü nedir? diye sordu Bunun üzerine o kadın şöyle anlattı: Ailemden birine âid bir kız çocuğu üzerinde kırmızı tirşeler dizilmiş deriden bir kemer olduğu hâlde dışarı(yıkanmaya) çıkmıştı. O meşin kemer kendisinden düştü (yahut onu kendisi üzerinden çıkardı). Hemen o kırmızı kemer üzerine bir çaylak indi ve onu semiz bir et parçası sanarak kapıp gitti. (Kız dedi ki:) Ev halkı beni hırsızlıkla ittihâm ettiler ve o kemer yüzünden bana azab verdiler. Hattâ benim işim o dereceye ulaştı ki onlar benim ön tarafımda bile o kemeri araştırdılar. Onlar bu vaziyette benim etrafımda bulundukları ve ben de kederim içinde bunaldığım bir sırada birden o çaylak (tekrar) yönelip geldi ve tam başlarımız hizasına ulaştı. Sonra o kemeri aşağıya attı. Arayıcılar hemen onu aldılar. Bunun üzerine ben onlara: İşte beni ittihâm ettiğiniz şey! Halbuki ben hırsızlıktan berî bulunuyorum dedim.