3932-) Ma-mer ibn Râşid ez-Zuhrî-den; o da Saîd ibnu-l-Müseyyeb-den haber verdi ki babası Müseyyeb ibn Hazen (radıyallahü anh) şöyle demiştir: Ebû Tâlib-e ölüm alâmetleri geldiği zaman Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) onun yanına girdi. Ebû Tâlib-in yanında Ebû Cehl(ve Abdullah ibn Ebî Umeyye) bulunuyordu. Peygamber: "Ey amca! Lâ ilahe ille’llah kelimesini söyle ki ben Allah-ın yanında bununla senin lehine hüccet getirip şefaat edeyim" dedi. Cehl ile Abdullah ibnu Ebî Umeyye: Yâ Ebâ Tâlib! Abdulmuttalib milletinden yüz mü çeviriyorsun? dediler. tevhîd kelimesini arza devam ettikçe) onlar da o sözlerini söylemekte devam ediyorlardı. Nihayet Ebû Talîb-in bunlara söylediği son söz: Ben Abdulmuttalib milleti üzereyim demek oldu. Bunun üzerine Peygamber: "Ben Allah tarafından nehyolunmadığım müddetçe senin için muhakkak mağfiret isteyeceğim" dedi. üzerine de şu âyetler inmiştir: o çılgın ateşin yârânı (cehennemlik) oldukları muhakkak meydana çıktıktan sonra artık onların lehine velev hısım olsunlar ne Peygamber-in ne de mü-min olanların istiğfar etmeleri doğru değildir"(et-Tevbe: 113) sen her sevdiğini hidâyete erdiremezsin. Fakat Allah’tır ki kimi dilerse ona hidâyet verir ve O hidâyete erecekleri daha iyi bilendir"(el-Kasas: 56).