4114-) Âişe (r.anha) şöyle demiştir: Uhud günü olduğu zaman müşrikler bozulunca Allah-ın la-neti üzerine olası İblîs müslümânlara: Ey Allah-ın kulları arka tarafınızda bulunanlarınızdan sakının! Diye bağırdı. Bu bağırma üzerine müslümân ordusunun öncüleri arkalarında bulunanları müşriklerden sanarak geriye döndüler. Akabinde öncüler ve arkalarından gelenler birbirlerini öldürmeye giriştiler. Bu sırada Huzeyfe ibnu-l-Yemân bir de baktı ki babası Yemân-ı müslümanlar müşriklerden sanarak öldürmekteler. Bu anda Huzeyfe: Ey Allah-ın kullan! Bu babamdır bu babamdır; onu öldürmeyin! dedi. dedi ki: Âişe şöyle dedi: Allah-a yemîn ederim ki müslümânlar ondan ayrılmadılar ve nihayet onu öldürdüler Huzeyfe müslümânların bir yanlışlıkla babasını öldürmelerine karşı yalnız: Allah mağfiret etsin. O acıyanların en acıyıcısıdır" (Yûsuf: 92) demekle yetindi. dedi ki: Vallahi Huzeyfe Azîz ve Ceiîl olan Allah-a kavuşuncaya kadar babasını öldüren için yaptığı duâ ve istiğfardan olan hayrın bakiyyesi yani üzüntüsü Huzeyfe-de devam edip durmuştur. "Basiretten bir iş hakkında bildim"; "Absartu" ise "Gözün görmesinden gördüm" demektir. "Basartu" ve "Absartu" bir ma-nâyadır da denilir.