4503-)  Enes ibn Mâlik (radıyallahü anh) şöyle demiştir: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) vefatı günü zevale doğru hastalığı- ağırlaşınca sık sık bayılmaya başladı. Bundan kederlenen Fâtıma aleyha-s-selâm da yüksek sesle: Vây babamın ıztırâbına! dedi. üzerine Peygamber Fâtıma-ya hitaben: "Kızım bu günden sonra babanın üzerinde hiçbir iztırâb kalmayacaktır" buyurdu. dedi ki: Peygamber vefat edince Fâtıma: Yâ ebetâhu! Ecâbe Rabbâ duâhu! Yâ ebetâhu men cennetu-l-Firdevsi me-vâhu! Yâ ebetâhu ilâ Cibrîlenen-âhu (Ey Rabb-in da-vetine icabet eden babam! Ey cennetu-l-Firdevs-te makaamı olan babam! Ey Cibril-e ölümünü haber verdiğimiz babam!) Diye hüzün ve kederini açığa çıkarmıştır. defnedildikten sonra da Fâtıma aleyha-s-selâm Enes-e: Ey Enes! Derin bir bağlılıkla sevdiğiniz Rasûlüllah-ın üzerine toprak saçmağa gönlünüz nasıl razı oldu? diye bir hüzün ve keder sorgusu sormuştur.