4865-)  Bize Mansûr Mucâhid-den; o da Ebû Ma-mer-den tahdîs etti ki Abdullah ibnu Mes-ûd (radıyallahü anh) şöyle demiştir: Beyt-in yanında üç kişi bir araya geldiler. Bunların ikisi Kureyşli biri Sakîfli yahut da ikisi Sakîfli biri Kureyşli idi. Bunlar karınlarının yağı çok kalblerinin anlayışı az kimselerdi. Bunlardan biri: Söylemekte bulunduğumuz sözleri Allah-ın işitiyor olduğunu zannediyor musunuz? dedi. Eğer açıktan söylersek işitir gizli söylersek işitmez dedi. diğeri de: Eğer açıktan söylediğimiz zaman işitmekte ise muhakkak ki O gizli söylediğimiz zamanda da işitir dedi. bunun üzerine Azîz ve Celîl olan Allah "Siz ne kulaklarınız ne gözleriniz ne de derileriniz kendi aleyhinize şâhidlik eder diye (düşünüp) sakınmadınız... " âyetini indirdi. ibn Uyeyne bu hadîsi tahdîs edip şöyle derdi: Bize Mansûr ibnu-l-Mu-temir yahut Abdullah ibnu Ebî Necîh yahut Humeyd tahdîs etti. Bunlardan biri yahut bunlardan ikisi. Sonra kanâati Mansûr üzerinde sabit oldu ve bu tereddüdü bir kerre değil birçok kerreler terkeyledi Allah-ın Şu Kavli: “Şimdi eğer dayanabilirlerse işte onların yurdu: Ateş! Eğer tekrar dönmek isterlerse bu suretle de onlar hoşnûd edilecek değillerdir"(Âyet: 24)