4882-) Bize Abdullah ibn Mesleme (İmâm) Mâlik-ten; o da Zeyd ibn Eslem-den; o da babası Eslem-den tahdîs etti ki Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) seferlerinden birinde(yani Hudeybiye dönüşünde) geceleyin yol alıyordu. Omer ibnu-l-Hattâb da beraberinde yürüyordu. Bu sırada Omer ibnu-l-Hattâb Rasûlüllah-a birşey sordu. Fakat Rasûlüllah(vahiy ile meşgul bulunduğundan) Omer-e cevâb vermedi. Omer sonra yine sordu. Rasûlüllah yine cevâb vermedi. Sonra Omer (Rasûlüllah işitmedi sanarak) bir daha sordu. Rasûlüllah yine cevâb vermedi. Bunun üzerine Omer ibnu-l-Hattâb kendi kendine: Omer-in anası sen Omer-i kaybetti (yani kaybetsin de yok olasın)! Sen üç kerre Rasûlüllah-a sorguda ısrar ettin de Rasûlüllah bunların hepsinde sana cevâb vermedi dedi. dedi ki: Bunun üzerine ben devemi hareket ettirip sürdüm. Sonra hakkımda Kur-ân indirilmesinden korkarak insanların önüne geçtim. Fakat çok beklemedim bir çağırıcının bana bağırmakta olduğunu işittim. Ve (kendi kendime): Şimdi hakkımda Kur-ân inmiş olmasından hakîkaten korkmaktayım dedim. bu korku içinde) Rasûlüllah-ın huzuruna geldim ve kendisine selâm verdim. Rasûlüllah (sevinçle) bana: "Bu gece bana bir sûre indirilmiştir ki yemîn olsun o sûre bana üstüne güneş doğan herşeyden daha çok sevimlidir" buyurdu. Rasûlüllah "Biz hakikat sana apâşikâr bir feth (ve zafer yolu) açtık" sûresini okudu