5266-) Bize Abdulvâhid ibnu Eymen tahdîs edip şöyle dedi: Bana Abdullah ibnu Ebî Muleyke el-Kaasım ibn Muhammed-den; o da Âişe (r.anha)-den şöyle tahdîs etti: Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem) bir sefere çıkmak istediğinde kadınları arasında kur-a çekerdi. Bir seferde kur-a Âişe ile Hafsa-ya isabet etti. Peygamber gece olunca Âişe-nin beraberinde onunla konuşarak yol alırdı. Bir gün Hafsa Âişe-ye: Bu gece sen benim deveme binsen ben de senin devene binsem sen görmediğin manzaraları görürsün ben de görmediğim yerleri görürüm dedi. Âişe: Pekâlâ diye muvafakat etti. üzerine onlardan herbiri diğerinin devesine bindi. (Böylece Hafsa Âişe-nin devesine binmiş oldu.) Peygamber Âişe-nin devesinin yanına geldi Halbuki onun üstünde Hafsa bulunuyordu. Hafsa-ya selâm verdi. Sonra yola devam etti. Nihayet bir durak yerinde indiler. Bu suretle Âişe Peygamber-i kaybetmişti. Durak yerinde indiklerinde Âişe(kederinden intihara girişip) iki ayağını(ekseriya içinde zehirli haşerelerin bulunduğu) ızhır otlarının arasına sokmaya ve: Yâ Rabb! Bana akreb yahut yılan musallat et de beni soksun ben Peygamber-e birşey söylemeye muktedir olmayayım! diye duâ etmeğe başladı