5715-) Âişe (r.anha) şöyle demiştir: Rasûlüllah(sallallahü aleyhi ve sellem) muhacir olarak Medine-ye geldiği zaman Ebû Bekr ile Bilâl sıtma hastalığına tutuldular. dedi ki: Ben onların yanına girdim de: Ey babacığım kendini nasıl buluyorsun? Ey Bilâl sen de kendini nasıl buluyorsun? dedim. dedi ki: Ebû Bekr kendini humma nevbeti yakaladığı zamân: ımriin musabbahun fî ehlihî Ve’l-mevtu ednâ min şirâki na-lihî Her kişi ailesi içinde mes-ûd sabâhlamıştır Halbuki ölüm ona ayakkabısının kayışından daha yakındır) beytini söylerdi. de kendisinden humma nevbeti gidince şunları söylerdi: leyte şi-rî hel ebîtenne leyleten Bi-vâdin ve havlı ızhırun ve celîlu Ve hel eriden yevmen miyâha Mıcennetin Ve hel tebduven lî Şâmetun ve Tafîlu = Ey keski bileydim. Mekke vadisinde etrafımı ızhır ve celîl otları sararak bir gece olsun geceler miyim? Bir gün gelip de Ukâz-daki Mıcenne sularının başına varır mıyım? Mekke-nin Şâme ve Tufeyl dağları acaba bir kerre daha bana görünürler mi?) dedi ki: Ben bu ziyaretim ardındanRasûlüllah-a geldim de O-na (Ebû Bekr ile Bilâl-ın haberlerini ve sözlerini) haber verdim. Bunun üzerine Rasûlüllah şöyle duâ etti: "Yâ Allah! Mekke-yi bize sevdirdiğin gibi Medine-yi de sevdir yahut onu daha ziyâde sevdir! Yâ Allah Medine-nin havasını bizim için sahih ve hastalıktan salim kıl! Müdd ve sâ- ölçeklerinde bizim için bereket ihsan eyle! Hummasını taşı da onu Cuhfe-ye koy!".