6142-) ez-Zuhrî şöyle demiştir: Bana Avf ibn Mâlik ibni-l-Tufeyl tahdîs etti. O el-Hâris-in oğlu aynı zamanda Peygamber’in zevcesi Âişe-nin ana-bir erkek kardeşinin oğludur. (O şöyle dedi:) Âişe-ye bir satış veya Âişe-nin bir kimseye vermiş olduğu bir atası hakkında Abdullah ibnu-z-Zubeyr-in "Vallahi Âişe bu satıştan ya kat-î olarak vazgeçer yahut da ben onu bundan muhakkak men- ederim" dediği haberi ulaştırıldı. Bunun üzerine Âişe: Abdullah bu sözü söyledi mi? dedi. Oradakiler: Evet söyledi dediler. Âişe: Zubeyr-in oğluna ebediyyen konuşmamam Allah için benim üzerime bir nezr olsun! dedi. epey uzayınca İbnu-z-Zubeyr Muhacirler-in kendisine Âişe yanında şefaat etmelerini istedi. Neticede Âişe: Hayır vallahi ben onun hakkında ebeden şefaat kabul etmem ve nezrimden de döneklik yapmam dedi. üzerine bu ayrılık uzayınca İbnu-z-Zubeyr Zuhre oğulları-ndan olan el-Misver ibn Mahrame ve Abdurrahmân ibnu-l-Esved ibn Abdi Yeğûs ile konuştu ve onlara: İkinizden Allah adiyle istiyorum: Beni muhakkak Âişe-nin huzuruna girdireceksiniz! Muhakkak olan şu ki Âişe-nin benden kesilip ayrılmaya nezretmesi ona halâl olmaz! dedi. üzerine Misver ile Abdurrahmân ridâlarına bürünerek Abdullah-ı götürüp Âişe-nin huzuruna girmek üzere izin istediler. Ve: es-Selâmu aleyki ve rahmetullâhi ve berekâtuhû! Huzuruna girebilir miyiz? dediler. Giriniz! diye izin verdi. Onlar: Hepimiz mi girelim? diye sordular. Âişe: Evet hepiniz giriniz! dedi. onların beraberinde İbnu-z-Zubeyr olduğunu bilmiyordu. Onlar içeri girince İbnu-z-Zubeyr de perdenin arkasına girdi Âişe-ye sarıldı ondan kendisini affetmesini istemeye ve ağlamaya başladı. Bu sırada Misver ile Abdurrahmân da muhakkak Âişe-nin onunla konuşmasını ve onu kabul etmesini ısrarla istemeye başladılar. Ve: Peygamber(sallallahü aleyhi ve sellem) senin yapmış olduğun bu ayrılıktan nehyetti "Şübhesiz ki bir müslümânın mü-min kardeşini üç geceden fazla bırakması (küsmesi) halâl olmaz" buyurmuştur dediler. Âişe üzerine bu hatırlatmaları ve baskı yapmayı çoğalttıkça o da onlara adağını hatırlatmağa ve ağlamaya başladı. Ve: Ben onunla konuşmamaya nezrettim nezr ise şiddetlidir! diyordu. da devamlı Âişe-ye ısrar ediyorlardı. Nihayet Âişe İbnu-z-Zubeyr-le konuştu ve bu nezri hakkında kırk tane köleyi hürriyete kavuşturdu. Artık bundan sonra bu nezrini dâima anar ve ağlar oldu hattâ gözyaşları baş örtüsünü ıslatırdı.