6645-) Enes ibn Mâlik (radıyallahü anh) şöyle demiştir: Rasûlüllah(sallallahü aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: "Allah kıyâmet gününde insanları toplar. Onlar: İçinde bulunduğumuz şu sıkıntılı durumdan bizleri kurtarması için Rabb-imize karşı şefaat istesek! derler. Âdem (sallallahü aleyhi ve sellem)-e gelirler ve: Sen Allah-ın kendi eliyle yarattığı sana kendi ruhundan hayât verdiği meleklere emredip de meleklerin senin için secde ettikleri kimsesin. Sen bizim için Rabb-in huzurunda şefaat et! derler. de: Ben buna ehil değilim der ve o işlemiş olduğu hatîesini zikreder. Siz Allah-ın gönderdiği ilk resul olan Nuh-a gidin der. onlar Nuh-a gelirler. Nûh; işlemiş olduğu hatîesini anar da: Ben buna ehil değilim. Siz Allah-ın kendisini bir haltl edindiği İbrâhîm (sallallahü aleyhi ve sellem)-e gidin der. onlar İbrahim -e gelirler. İbrâhîm de işlediği hatîesini anarak: Ben buna ehil değilim. Siz Îsa-ya gidin der. Akabinde Îsa-ya gelirler: O da: Ben buna ehil değilim siz Muhammed (sallallahü aleyhi ve sellem)-e gidin. Allah O-nun geçmiş ve geri kalmış bütün günâhlarını mağfiret buyurmuştur! der. üzerine insanlar bana gelirler. Ben Rabb-imin huzuruna izin isterim. O-nu görünce hemen secdeye kapanırım. Allah dilediği kadar beni bu vaziyette bırakır. Sonra Allah tarafından bana: Başını kaldır! iste sana verilir; söyle sözün dinlenir; şefaat et şefaatin kabul olunur! buyurulur. secdeden başımı kaldırır ve Rabb-imin bana öğreteceği bir tahmîd ile Rabb-ime hamd ederim. Sonra şefaat ederim. Benim için bir sınır ta-yîn buyurur. Sonra ben insanları ateşten çıkarır ve cennete girdiririm. Sonra döner yine evvelki gibi secdeye kapanırım. Böylece nihayet üçüncü yahut dördüncü defada: Yâ Rabb! Ateş içinde Kur-ân -ın habsettiklerinden başka (yani ebedîlik vâcib olanlardan başka) kimse kalmıyor! derim". Bu "Kur-ân’ın habsettikleri" sözünün yanında yânı üzerine "Hulûd" (yânı ebedîlik) vâcib olanlar sözünü söylerdi.