7065-)  Ebû Humeyd es-Sâidî (radıyallahü anh) şöyle dedi: Rasûlüllah(sallallahü aleyhi ve sellem) Esed kabilesinden İbnu Lutbiyye denilen bir adamı Suleym oğulları-nın sadakalarını toplamaya me-mûr etti. Bu adam vazifesini yapıp geldiğinde Rasûlüllah bunu hesaba çekti. Bu zât: (Yâ Rasülallah!) Şu sizin zekât malınızdır bu da bana verilen hediyedir! dedi. cevaben: " (Acâib!?) Sen doğru söyleyen bir adam isen babanın ananın evinde otursaydın da sana hediyen gelir miydi görseydin!" buyurdu. Rasûlüllah bize bir hutbe yaptı da bunda Allah-a hamd edip O-nu güzel sıfatlarla övdükten sonra "Amma ba-du" diyerek şöyle buyurdu: "Ben içinizden birisini Allah-ın bana havale buyurduğu bir işe me-mûr ta-yîn ediyorum da o bana gelip hesâb verirken (sıkılmadan) -Şu sizin zekât malınızdır bu da benimdir; bana hediye verilmiştir!- diyor!(Bu ne hâl?) Bu adam babasının anasının evinde otursaydı kendisine hediyesi gelir miydi yoksa gelmez miydi bir kerre görseydi! Allah-a yemîn ederim ki sizden bir kimse hıyanet edip de Beytu-l-Mâl-den hakkından başka birşey alırsa muhakkak kıyâmet gününde o adam çaldığı malı boynuna yüklenerek Allah-a kavuşacaktır. Sakın ben sizden herhangibirinizi inlemesi olan bir deveyi yahut böğürmesi olan bir sığırı yahut melemesi olan bir davarı boynunda taşıyarak Allah-a kavuştuğunu görüp tanımayayım!" sonra Rasûlüllah(sallallahü aleyhi ve sellem) iki elini koltuk altı beyazlığı görülünceye kadar kaldırarak: "Yâ Allah! Emirlerini tebliğ ettim mi?" buyuruyordu. Ben bunu gözümle gördüm bu hutbeyi de kulağımla işittim.