11-) Bu söz bütün iş başında olanlara âm ve şâmildir; sahih olan da budur. b. Huzâfe (radıyallahü anh) Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Efendimiz bir seriyyeye kumandan tâyîn etmiş; askerlere ona itaat etmelerini emir buyurmuş. Abdullah (radıyallahü anh) askerlerine kızarak: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) tana itaat etmenizi emir bu-yurmadı mı? Demiş. Askerler: Evet! Emir buyurdu! cevâbını vermişler. Öyle ise bana odun toplayın! Emrini vermiş. Onlar da odun toplamışlar. Ateş yakın! Demiş. Yakmışlar: Bu ateşe girin! Demiş. Hemen girmek İstemişler. Fakat bazıları arkadaşlarını tutarak: Biz Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)’e ancak ateşten kaçtık! Demişler. Ve ateş sönünceye kadar bu minval üzere durmuşlar. Hazret-i Abdullah-ın da öfkesi geçmiş. hâdise Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)’in kulağına eriştiğinde: girseler kıyâmet gününe kadar çıkamazlardı! İtaat ancak meşru olan bir şey hakkındadır!» buyurmuşlar. Bunun üzerine itaat âyeti inmiş. Dâvûdî İbn Abbâs Hazretlerinden rivâyet edilen bu kavle i-tirâz etmiş; bunun İbn Abbâs-dan başkası tarafından bir vehim olduğun bildirdikten sonra şunları söylemiştir: «Çünkü bu kavilde bir şeyi o şeyin zıddı mânâya hamletmek vardır. Bu hadiste bahsedilen husus Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)’in orada söylediğinin aksinedir. Orada: İtaat ancak meşru- olan bir şey hususundadır! buyurmuştu. Abdullah ordu kumandanı olarak gazaya çıkmıştı. Derken kızdı. Ateş yaktılar. Ve: Bu ateşe girin! diye emir verdi. Askerin bazıları bundan çekindi; bir takımları girmek istediler... âyet önceden indi ise nasıl oluyor da başkalarını bırakıp tâat hususunda Abdullah b. Huzâfe-ye mahsus oluyor! Şayet bu hâdiseden sonra indi ise unutmamalı ki Abdullah’ın askerlerine sâdece itaat ancak meşru- olan şey hususundadır denilmiş; ona niçin itaat etmediniz? denilmemiştir...» şöyle cevâp verilmiştir: «Abdullah b. Huzâfe kıssasından murâd: bir şeyde münakaşa ederseniz onu Allah-a ve Resule arzediverin!" Sûre-i Nisa- âyet: 59. âyetidir. Hazret-i Abdullah-in seriyyesine gereken de bu idi. Kendimizi ateşe atalım mı atmayalım mı diye münaza-a ederken meseleyi Allah ve Resûlüne irca- edeceklerdi. Onlar bunu yapmadılar; âyet onun için inmiştir.»