156-) Bana Züheyr b. Harb rivâyet etti. ki): Bize Ömer b. Yunus el Hanefi rivâyet etti. ki): Bize İkrimetü-bnü Ammâr rivâyet eyledi. ki: Bana Ebû Kesir rivâyet etti. ki: Bana Ebû Hüreyre rivâyet etti. ki: Bir cemaatin içinde Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’in etrafında oturuyorduk. Yanımızda Ebû Bekir-le Ömer de bulunuyorlardı. Derken Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) aramızdan kalktı gitti; ve yanımıza dönmesi biraz gecikti. Biz kendisine bir kötülük yapılmasından korkarak endişeye düştük. Ve hemen kalktık. İlk telâşa kapılan ben idim Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’ı aramağa çıktım. Nihayet Ensardan beni Neccâr-a aid bir bahçeye gelince acaba bir kapı bulabilirmiyim diye onun etrafını dolaştım. Fakat bulamadım. Birde baktım ki akar bir kuyudan (meydana gelen) bir râbî- bir bahçenin içine giriyor. —Rabi-: kanal dernektir—. Ben derhal tilkinin büzüldüğü gibi büzülerek Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’in yanına giriverdim. Ebû Hüreyre misin?» diye sordu. yâ Resûlüllah» dedim. geldin?» dedi. idin. Sonra birden kalkdın gittin; ve yanımıza dönmekte geciktin. Doğrusu sana bir kötülük yapılmasından korkarak endişeye düştük. İlk endişe eden de ben oldum da şu bahçeye kadar geldim ve hemen tilkinin toparlandığı gibi toparlan(arak içeri dal)dım. Öteki insanlar da arkamdadır.» dedim. Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem): Ebâ Hüreyre!» dedi; ;ve bana ayakkaplarını vererek: iki tek ayakkabınıı götür. Bu bahçenin arkasında kalbi yüzde yüz inanarak: «Allah-dan başka hiç bir ilâh yoktur.» diye şehâdet getiren her kime rast gelirsen onu hemen cennetle müjdele.» buyurdular. rastladığım Ömer oldu. (Bana) ayakkabılar nedir ya Ebâ Hüreyre?» dedi. Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’in ayakkablarıdır. Beni bunlarla gönderdi ki kalbi yüzde yüz inanarak "Allahdan başka hiç bir ilâh yoktur." diye şehâdet getiren kime rastlarsam onu cennetle müjdeleyeceğim» dedim. Bunun üzerine Ömer eliyle iki mememin arasına vurdu. Ben de oturağımın üstüne düştüm. Ömer: dön yâ Ebâ Hüreyre!» dedi. Ben de Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)-in yanına döndüm. Ama nerde ise ağlamak üzere idim. Ömer beni tâkib etmiş. Bir de baktım izimden geliyor. Resûlüllah. (sallallahü aleyhi ve sellem): oldu sana Yâ Ebâ Hüreyre?» dedi. rastgeldim. Benimle gönderdiğin haberi kendisine söyledim. Bunun üzerine Ömer iki mememin arasına Öyle bir vuruş vurdu ki kalçamın üstüne düştüm.-Bana: geri dön!» emrini verdi; dedim. Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) (ona): Ömer! Bu yaptığına seni sevkeden nedir?» dedi. Ömer: Resûlallah! Annem babam sana feda olsun! Sen kalbi yüzde yüz inanmış olarak Allah-dan başka hiç bir ilâh yoktur diye şehâdet getiren kime rastlarsa onu cennetle müjdelesin diye Ebû Hüreyre-yi ayakkablarınla gönderdin mi?» dedi. Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem): buyurdular. Ömer: yapma! Zira korkarım insanlar buna güvenip kalırlar. Binaenaleyh bırak şunları amel etsinler.» dedi. Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) de: ise bırak şunları!» buyurdular. düştük ve hemen kalktık...» Kâdı-nın beyânına göre feza- kelimesi üç mânâda kullanılır: Korkmak Ehemmiyet vermek; şitab etmek; Yardımda bulunmak. bu mânâların üçü de şahindir. Birinci ihtimale göre mânâj: «Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)-in tevkif edilmiş olmasından korktuk.» İkinciye göre: düştük ve hemen ayağa kalktık.» üçüncü ihtimâle göre: «Telâş ettik ve derhal yardıma kalktık...» demek olur. üzerinde de üç vecih rivâyet olunmuştur.