230-) Bize Muhammed b. Bekkâr b. er-Reyyân ile Avn b. Sellâm rivâyet ettiler. Dediler ki: Bize Muhammed b. Talha rivâyet etti. H. Muhammed b. el-Müsennâ da rivâyet etti. ki); Bize Abdurrahman b. Mehdi rivâyet etti. ki): Bize Süfyân rivâyet etti. H. yine Muhammed b. el-Müsennâ rivâyet etti. ki): Bize Muhammed b. Ca-fer rivâyet etti. ki): Bize Şu-be rivâyet etti. Bunların hepsi Zübeyd-den o da Ebû Vâild-den o da Abdullah b. Mes-ud-dan naklen rivâyet ettiler. İbn Mes-ud Şöyle dedi: Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem): söğmek fisktır. Onunla çarpışmak ise küfürdür» buyurdular. Zübeyd ki: «Bunun üzerine ben Ebû Vâile; Bunu Abdullah Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’den naklen rivâyet ederken ondan sen mi işittin?» dedim dedi. Amma şu-be-nin hadisinde Zübeyd-in Vâile söylediği söz yoktur. müttefekun. aleyhdir. Buhârî onu «Kitabü’l-imân» «Kitabii-l-Edeb» ve «Kitabü-l-Fiten» de tahric ettiği gibi diğer hadis İmâmlarından Tirmizî Nesâî İbn Mâce Ahmed b. Hanbel ve başkaları da rivâyet etmişlerdir. lügatte söğmek ve bir kimsenin namusunu lekeleyecek şekilde konuşmaktır. Sibâb-da ayni ma-naya gelir. Bazıları bunun mufa-ale Bâbından masdar olduğunu ve söğüşmek ma-nasına geldiğini diğerleri sebb ma-nasına isim olduğunu söylerler. İbrâhimü-l-Harbî sibâbın ma-naca sebbden daha şiddetli olduğunu ileri sürmüştür. Ona göre sibâb bir kimse hakkında o kimsede bulunan bulunmayan bütün ayıbları söylemektir. ve füsûk: lügatte hak yoldan ve tâatten çıkmaktır. Hatta fare deliğinden çıktığı için ona bile araplar «Füveysika» derler. murad mukaatele yani çarpışma ve harbetmedir. Maamâfih muhasama yani düşmanlık ma-nasına da kullanılmış olabilir; çünkü araplar muhasamaya da mukaatele derler. murad: Bir müslümana haksız yere söğüp saymak bilicma- haramdır. Bu işi yapan fâsiktir. Cezası te-dib olunmaktır. Haksız yere müslümanla kavga ve çarpışma yapan ise ehl-i hakk müslümanlara göre dinden çıkmak ma-nasına küfretmiş olmaz. Ancak müslümanla harbetmenin helâl olduğuna inanırsa o zaman dinden çıkar. Fakat mesele yine de ihtilaflıdır.