372-) Bize Ebû Bekir b. Şeybe de rivâyet etti ki): Bize Veki- rivâyet etti. H. İbmi Nümeyr-den rivâyet etti ki) Bize Ebû Muâviye ile Vekî- rivâyet etti. H. İshâk b. İbrahim el-Hanzaü dahi rivâyet etti. Lâfız onundur. ki): Bize Vekî- haber verdi. ki): Bize A-meş Ebû Vail-den o da Abdullah-tan o da Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) naklen rivâyet etti. Buyurmuşlarki «Her kim yemin-i sabr ederek onunla — yalancı olduğu halde — bir müslümanın malını elinden alırsa Allah-ın gazabına uğrayarak huzur-u İlâhiyye çıkar.» Eşa-s b. Kays geldi. Ve: Ebû Abdurrahman size ne anlatıyor dedi. Oradakiler: Şöyle şöyle söyledi dediler. Eş-as (evet) Ebû Abdirrahman doğru söylemiş. Benim hakkımda âyet nâzil oldu. Bİr adamla aramızda Yemen-de (münakaşalı) bir yer vardı. Onu Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)’e dava ettim. var mı?» diye sordu. dedim. Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem): «O halde (hasınının) yemini (lâzım)» buyurdu. istenildiği takdirde) «O yemin eder dedim.» O zaman Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem): kim yemin-i sadr eder; onunla —yalancı olduğu halde— bir müslümanın malını elinden alırsa Allah-ın gazabına uğrayarak huzur-u ilâhiye çıkar.» buyurdular. Bunun üzerine: "Allah-a verdikleri ahd-ü peyman ile yeminlerini bir kaç paraya satanlar yokmu! İşte onlar için âhirette hiç bir nasib yoktur." İlâh... Âyet-i kerîmesi nail oldu. (Âl-i İmrân: 77)