427-) Bize Züheyr b. Harb-de rivâyet etti. ki): Bize Velid b. Müslim rivâyet etti ki): Bize Evzaî rivâyet etti dedi ki: Yahya-yı şöyle derken işittim: Ebû Seleme-ye Kur-ân-ın en evvel hangi âyeti nâzil olmuştur? dedim: Ey esvabına bürünen! Âyetidir dedi. Ben: Yoksa Ikra-mı? dedim. Bunun üzerine Ebû Seleme ben Cabir b. Abdillâh-a Kur-ân-ın en evvel nâzil olan âyeti hangisidir diye sordum: Ey (esvabına) bürünen! Âyetidir dedi. Ben de yoksa Ikra-mı dedim. Cabir şunları söyledi: Ben size Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) neyi anlattı ise onu söylüyorum. Efendimiz şöyle buyurdular: dağında bir ay mücavir kaldım. Mücavirliğimi bitirince (oradan) inerek vadiye daldım. Derken bir ses duydum. Hemen önüme arkama sağıma ve soluma bakındım. Fakat hiç bir kimse göremedim. Sonra yine bir ses duydum. Ve yine bakındımsa da kimseyi göremedim. Sonra tekrar bir nida duydum bunun üzerine başımı kaldırdım. Bir de ne göreyim o...! (yani Cebrail Aleyhisselâm) Havada arşın üzerinde (oturup duruyor). Beni şiddetli bir titremedir aldı. Hemen Hadice-ye gelerek beni örtün! dedim derhal örttüler ve üzerime su serptiler. Bunun üzerine Allah azze ve celle: Ey (esvabına) bürünen! Kalk artık inzar et. Rabbini de büyükle ve elbiseni temizle... âyetlerini indirdi.»