1948-) Bize Şeybân b. Ferrûh rivâyet etti. ki): Bize Mehdî b. Meymûn rivâyet etti. ki): Bize Vâsıl El-Ahdeb Ebû Vâil-den naklen rivâyet etki. ki: Bir gün sabah namazını kıldikdan sonra erkenden Âbdullah b. Mes-ûd-a gittik. Kapıya vardığımızda selâm verdik. Bizi içeriye buyur etti. Biz bir an kapida durduk. Derken kız dışarıya çıkarak: Neye girmiyorsunuz? dedi. Müteakiben içeriye girdik. Bir de baktık Abdullah oturduğu yerden nafile namaz kılıyor! Size izin verildiği hâlde içeri girmenize mâni- neydi? dedi. Biz: Bir şey yok! Yalnız evdekilerin bâzısı uyuyor zannettik dedik. Abdullah: Ya siz İbn Ümmi Abd oğullarını gafletde mı sandınız? dedi. Sonra yine namazına yöneldi. Tâ güneşin doğduğunu zannedinceye kadar nafile kılmağa devam etti. Sonra: Kız! Bak güneş doğmuş mu? dedi. Kız güneşe baktı. Güneş doğmamıştı. Abdullah namazına devam etti. Nihayet güneşin doğduğunu zannedince tekrar: Kız! Bak güneş doğmuş mu? dedi. Kız güneşe baktı. Bu sefer güneş doğmuşdu. Abdullah: Bizi bu gün de kaldıran Allah-a hamd olsun! dedi. Mehdî: (zannederim bizi günahlarımız sebebiyle. heTâk dedi.) diyor. O arada cemâatdan biri: Ben dün akşam bütün mufassal sûreleri okudum; dedi. Bunun üzerine Abdullah: Şiir geveler gibi gevelemekle değil mİ? Biz yemîn ederiz ki biribirine yakın sûreleri işitmişizdir. Hem ben Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’in vaktiyle okuduğu biribirine yakın sûreleri çok iyi bilirim. Mufassal sûrelerden onsekiz Âl-i Hâ-Mîm-den de iki sûre okurdu.» dedi.