2042-) Bana Muhammed b. el-Müsennâ rivâyet etti. ki): Bize Abdülvehhâb b. Abdilmecîd Cafer b. Muhammed-d en o da Babasından o da Câbir b. Abdillâh-dan naklen rivâyet etti. ki: (sallallahü aleyhi ve sellem); hutbe okudu mu gözleri kızarır; sesi yükselir ve hiddeti artardı. Hatta bir orduyu tehdîdde bulunarak: (düşman) akşama sabah size baskın yapacak diyen (ordu kumandanı) gibi olur; ve şehâdet parmağı ile orta parmağını yan yana getirerek: kıyâmete şunlar (in bir birine olan yakınlığı) gibi yakın (bir zamanda) gönderildim.» der; ve şöyle devam ederdi: sonra (malûmunuz olsun ki) sözün en hayırlısı Allah-ın kitabıdır. Irşadların en hayırlısı da Muhammed-in irşadıdır. Umurun en kötüsü sonradan çıkarılanlarıdır. Her bid-at dalâlettir.» der; Sonra: her mü-mine kendi nefsinden ileriyim. Bir kimse (ölürken) mal bırakırsa o mal onun yakınlarına âiddir. Fakat borç veya çoluk çocuk bırakırsa bana âid ve benim üzerimedir.» buyururlardı.