2174-) Bize Ebû Kâmil-i Cahderî rivâyet etti. ki): Bize Hammâd yani İbni Zeyd Asım-ı Ahvel-den o da Ebû Osmân-ı Nehdî- den o da Üsâmetü-bnü Zeyd-den naklen rivâyet etti. Osâme şöyle de-miş: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)-in yanında idik. Bir ara kerimelerinden birisi haber göndererek Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)-i çağırdı. Ve kendisinin bir çocuğu yahut bir oğlu vefat etmek üzere olduğunu ona haber verdi. Bunun üzerine Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) gönderilen zâta: «Dön de ona haber ver ki; Allah-ın aldığı da verdiği de kendinindir. Onun nezdinde her şey muayyen bir müddetledir. Ona söyle de: Sabretsin ve sevap umsun!» buyurdular. elçi (sallallahü aleyhi ve sellem)’in kızının yanına gitti geldi ve O yemin etti! Mutlaka yanına gelmeliynıişsin.» dedi. Bunun üzerine Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) kalktı onunla beraber Sa-dü-bnü Ubâbe ile Muâzu-bnü Cebel de kalktılar. Ben de yanlarına takıldım. Çocuğu Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)’e arzettiler; can çekişiyordu. Sanki canı eski bir tulum içindeydi. (Bunu görünce) Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)-in gözlerinden yaşlar boşandı. Saki kendisine: «Bu ne ya Resûlallah!» dedi. Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)- «Bu bir rahmettir. Allah onu kullarının kalplerine tevdi buyurmuştur. Allah ancak merhametli olan kullarına rahmet eyler.» buyurdu.