3540-) Bize Ebû Bekr b. Ebî Şeybe rivâyet etti. ki): Bize Abdullah b. İdris İbn Cüreyc-den rivâyet etti. H. İshâk b. İbrahim ile Muhammed b. Rafi- dahi hep birden Abdurrezzak-dan rivâyet ettiler. Lâfız İbn Rafi-indir. (Dediler ki): Bize Abdurrezzâk rivâyet etti. ki): Bize İbn Cüreyc haber verdi. ki): İbn Ebî Müleyke-yi şunu söylerken işittim. Âişe-nin âzatlısı Zekvân dedi ki ben Âişe-yi şöyle derken işittim: Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’e ailesinin evlendirdiği bir kızdan nikâh hususunda enir alınacak mı alınmıyacak mı? diye sordum.» Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) Âişe-ye: ondan emîr alınacak.» cevâbını vermiş. Âişe dedi ki: Bunun üzerine ben kendisine: Ama kız utanır dedim. Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem): sustu mu işte bu onun iznidir.» buyurdular. hadîsi Buhârî ile Nesâî «Nikâh» bahsinde tahric etmişlerdir. kızın susması nikâh için izin sayılınca gülmesi de delâleten izin sayılmıştır. Çünkü gülmek işittiği şeye sevindiğine alâmettir. Bazıları istihzaya benzeyen gülüşü rıza saymamışlardır. rıza göstermemeye delil sayıldığı için izin sayılmamışsa da sessizce ağlamak yine de izinden ma-duddur. kızın utanması seran özür kabul edilerek susması izin sayıldığı halde dul kadına bu hakkın tanınmaması onun evvelce kocaya vararak erkekle mümâresede bulunmasındandır.