4210-) Bize Ebû Bekir b. Ebi Şeybe ile Ebû Küreyb ve İshâk b. İbrahim rivâyet ettiler. Lâfız İbn Ebî Şeybe-nindir. (İshâk: Bize haber verdi tâbirini kullandı.) Ötekiler: Bize Ebû Usâine Velid b. Kesir-den o da Ma-faed b. Kâ-b b. Mâlik-ten o da Ebû Katâdete-l-Ensârî’den naklen rivâyet etti ki Ebû Katâde Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)-i çok çok yemîn etmekten sakinini Zira yemîn (matı) har-çattırır; sonra yok eder.» buyururken işitmiş dediler. Hüreyre (radıyallahü anh) rivâyetini Buhari Ebû Dâvûd ve Nesâî «Bûyû-» bahsinde tahrîc etmişlerdir. Ebû Katâde rivâyeti de aynı mânâdadır. rivâyetlerdeki yeminden naurâd: Yalan yere yemîn etmektir. Menfeka: Harcamaya sebep Memlıaka: Bereketine gidermeye sebep mânâlannadır. Bu kelimeler birer ismi mekân olup mübalega için kullanılmışlardır. Asılları masdar-ı mîmîdir. Aynı kelimeler: Münfika ve Mümlıika şekillerinde ismi fail olarak da rivâyet edilmişlerdir. şeriV her iki rivâyetiyle ahş-verişte çok yemin etmenin memnu- olduğuna delildir. Çünkü lüzumsuz yere yemîn etmek mekruhtur. Burada ona bir de malın revâc bulması inzİmâm etmektedir. Bir de müşteri çok defa yemine aldanır. yeminle mal satmak satıcının zannına göre malın harcanmasına sebep olursa da hakîkatta bereketinin elden gitmesine sebep olur. Bu hem dünyevî hem uhrevî tasavvur edilebilir. Dünyada malı telef olabilir; yahut faydasız yere harcanır. Âhirette ise sevabı kalmaz.