4568-) Bize Ebû Bekir b. Ebî Şeybe de rivâyet etti. ki): Bize Muhammed b. Bişr Nâfi- b. Ömer-den o da İbn Ebî Müleyke-den o da İbn Abbâs-dan naklen rivâyet etti ki Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) da-vâlıya yemin lazım geldiğine hüküm buyurmuş. hadîsi bütün «Sünen» sahipleri Hazret-i İbn Abbâs-dan merfû- olarak rivâyet etmişlerdir. Tirmizî onun hakkında: «Hasen sahih bir hadistir.» demiştir. Kâdî Iyâz Asîlî-nin onun hakkında: «Merfû- olduğu sahîh değildir; o ancak İbn Abbâs-in sözüdür.» dediğini nakletmiş; Eyyûb ile Nâfi- El-Cumahî-nin de İbn Abbâs-a mevkuf olarak rivâyet ettiklerini söyledikten sonra: «Buhârî ile Müslim onu İbn Cüreyc’den merfû- olarak da rivâyet etmişlerdir.» demiştir. şerîf şeriat kaidelerinden büyük bir kaidedir. Bu kaideye göre bir kimse «Bu mal benimdir.» diye iddia ederse sırf1 bu iddiaya dayanarak istediği şey kendisine verilivermez. Yâ dâvasını isbât etmesi yahut da-vâlınuı ikrarı gerekir. Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) bunun hikmetini beyân sadedinde: dâvaları sebebi ile verilse bir takım insanlar bâzı adamların kanlarını ve mallarını iddia ederlerdi.» buyurmuştur. Evet davacıdan isbât istenmese dâvâlının malını ve canını korumasına imkân kalmazdı. Dâvâcı ise beyyine ile daima hakkını koruyabilir. hadîs yeminin da-vâlıya düştüğüne kail olan cumhûrun delilidir. Yani davacının isbât için beyyinesi yoksa dâvâlıya yemin verdirilir.