4779-) Bize Ebû Bekir b. Ebî Şeybe rivâyet etti. ki): Bize Haşim b. Kâsım rivâyet etti. H İshâk b. İbrahim de rivâyet etti. ki): Bize Ebû Âmir El-Akadî haber verdi. Her iki râvi Ikrime b. Ammâr-dan rivâyet etmişlerdir. H. Abdullah b. Abdirrahmân Ed-Dârimî dahi rivâyet etti. Bu onun hadîsidir. ki): Bize Ebû Aliy El-Hanefî Ubeydullah b. Abdilmecîd haber verdi. ki): Bize İkrime —ki İbn Ammâr-dır— rivâyet etti. ki): Bana İyâs b. Seleme rivâyet etti. ki): Bana babam rivâyet etti. ki): Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)-le beraber geldik. 1400 kişi idik. Kuyunun başında elli koyun vardı. Kuyu bunları bile sulayamıyordu. Derken Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) kuyunun kenarına oturdu da ya duâ etti yahut içine tükürdü. Bunun üzerine kuyu coştu biz de hem su içtik hem hayvan suladık. Sonra Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) bizi ağacın altında bey-ata da-vet etti. Ona cemaattan evvelâ ben bey-at ettim. Sonra birer birer herkes bey-at etti. Nihayet halkın ortasında kalınca: et yâ Seleme!» dedi. Ben sana herkesten evvel bey-at ettim ya Resûlallah! dedim. «Yine de!» buyurdu. Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) beni çıplak gördü. (Beraberinde silâh olmadığını anlatmak istiyor.) Ve bana bir hacefe yahut deraka verdi. Sonra bey-at devam etti. Nihayet cemâatin sonunda kalınca: bey-at etmiyor musun yâ Seleme!» buyurdular. Sana cemaatin başında ve ortasında bey-at ettim yâ Resûlallah! Dedim. de!» buyurdu. Ben de kendisine üçüncü defa olarak bey-at ettim. Sonra bana: Seleme! Sana verdiğim hacefen veya derakan nerede?» diye sordu. Yâ Resûlallah! Bana amcam Âmir çıplak olarak rastladı da onu kendisine verdim; dedim. Bunun üzerine Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) güldü. Ve: son vaktiyle öbür adamın dediği gibisin: Allah’ım bana öyle bir dost ver ki benim için kendi nefsimden daha sevimli olsun! (demiş)» buyurdu. sonra müşrikler sulh hakkında bizimle haberleşmeye taşladılar. Hattâ birbirimize gittik ve barıştık. Ben Talha b. Ubeydi İlâh-in hizmetçisi idim. Onun atını suluyor; kaşağılıyor ve kendisine hizmet ediyor; yiyeceğinden de yiyordum. Allah ve Resûlü (sallallahü aleyhi ve sellem)’e hicret ederek ailemi ve malımı terk etmiştim. Mekkeliler-le biz barış akdederek birbirimizle ihtilât edince ben bir ağacın yanına geldim ve dikenlerini siipiirerek kütüğüne yaslandım. Az sonra bana Mekkeli müşriklerden dört kişi geldi; ve Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) hakkında atıp tutmaya başladılar. Ben bunlara kızdım; ve başka bir ağaca de-ğiştim. Onlar da silâhlarını astılar; ve yaslandılar. Onlar bu halde iken birden vadinin aşağısından bir dellâl: Yetişin muhacirlere!.. Züneym oğlu öldürüldü!. diye seslendi. Hemen kılıcımı kuşandım. Sonra bu dört kişiye kendileri uyku halinde iken hücum ettim. Ve silâhlarını alarak elimde deste yaptım. Sonra şöyle dedim: Muhammed-in yüzünü şereflendiren Allah-a yemîn olsun ki sizden biriniz başını kaldırırsa üzerinde iki gözü bulunan uzvu keserim! onları sürerek Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’e getirdim. Amcam Âmir dahi Abelâttan Mikrez denilen Mr adamı müşriklerden yetmiş kişinin içinde çukallı bir at üzerinde olduğu halde yederek Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’e getirdi. Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) onlara bir baktı ve: onları! Fücurun başı sonu onların olsun!» buyurdu; ve kendilerini afvetti. Allah da: onlar üzerine muzaffer kıldıktan sonra Mekke-nin içinde onların ellerini sizden sizin ellerinizi de onlardan men-eden odur." Sûre-i Fetih âyet: 24. âyetinin tamâmını indirdi. Seleme ki: sonra Medine-ye dönmek üzere yola çıktık. Ve öyle bir menzile indik ki tizimle Benî Lehyân (kabilesi) arasında bir dağ vardı. Onlar müşriktiler. Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) bu gece bu dağa tırmanacak kimse İçin istiğfar etti. Sanki o zat Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) ile ashabının karakolu olacaktı. Seleme şöyle dedi: gece ben iki veya üç defa (dağa) çıktım. Sonra Medine-ye geldik. Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) yük develerini ben de beraber olmak üzere hizmetçisi Rabâh ile gönderdi. Ben onun maiyyetine Talha-nın atı ile çıktım. Atı develerle birlikte mer-aya suya getirip götürüyordum. Sabahladığımız vakit ne göreyim! Abdurrahman El-Fezârî Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’in develerini yağma etmiş ve hepsini götürmüş! Çobanını da öldürmüş! Bunun üzerine: Yâ Rabâh! Bu atı al da Talha b. Ubeydillâh-a götür! Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’e de haber ver ki müşrikler mer-âdaki sürüsünü yağma etmişlerdir! Dedim. Sonra bir tepenin üzerine çıkarak Medine-ye doğru döndüm. Ve üç defa: Yâ sabahım! diye haykırdım. Sonra düşmanların arkasından onlara ok atarak çıktım. Hem racez okuyor ve: Ekva-ın oğluyum! Bugün alçakların (helâk) günüdür!» diyordum. Az sonra onlardan bir adama yetiştim. Ve semerine bir ok attım. Hattâ okun yüzü omuzuna erdi. Ben: Al bunu! de Ekva-ın oğluyum! Bugün alçakların (helâk) günüdür!» dedim. Vallahi onlara attım durdum; atlarını vuruyordum. Bana bir atlı döndü mü bir ağaca gelerek kütüğüne oturuyor; sonra ona ok atıyor hayvanını vuruyordum. Hattâ dağ daraldı da onun dar yerlerine girdiler mi ben dağa çıkıyor üzerlerine taş yuvarlıyordum. Böylece devam ettim. Onları kovalıyordum. Hattâ Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)-in hayvanlarından Allah-ın yarattığı hiç bir deve yoktu ki onu arkama almış olmayayım! Müşrikler de benimle hayvanın arasını serbest bırakmasınlar! onlara ok atarak kendilerini ta-kîb ettim. Nihayet otuzdan fazla elbise ve otuz mızrak bıraktılar. Hafiflemek istiyorlardı. Bir şey attılar mı üzerine taşlardan nişanlar koyuyordum. Onları Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) ile ashabı tanırdı. Nihayet dar bir dağ yoluna geldiler. Bİr de taktılar ki yanlarına Bedr El-Fezârî-nin oğlu filânca gelmiş! Az sonra kuşluk (yani sabah) kahvaltısı yapmak için oturdular Ben de bir hüyükün tepesine oturdum. Fezârî: Bu gördüğün nedir? dedi. (Müşrikler): Bu adamla belâya çattık! Vallahi alaca karanlıktan heri bizden ayrılmadı. Bize ok atıyor; hattâ elimizdeki her şeyi aldı. Dediler. O halde ona sizden dört kişi gitsin! Dedi. Derhal onlardan dört kişi dağa benim yanıma çıktı. Bana konuşma imkânı verdikleri vakit: Beni tanıyor musunuz? diye sordum. Hayır! Sen kimsin? Dediler. Ben Seleme b. Ekva-ım. Muhammed (sallallahü aleyhi ve sellem)-in yüzünü şereflendiren Allah-a yemin olsun ki sizden bir adamı yakalamak istemeyeyim; yoksa ona yetişirim! Ama sizden bir beni yakalamak isterse bana yetişemez! Dedim. Onlardan biri: Ben biliyorum! Dedi. Ve döndüler. Ben yerimden ayrılmadım. Tâ ki Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)-in süvarilerini ağaçların arasına girefken gördüm. Bir de baktım. Başlarında Ahram El-Esedî!.. Onun peşinde Ebû Katâdete-l-Ensârî!.. Onun peşinde de Mikdâd b. Esved El-Kindi!.. Hemen Ahram-ın gemini tuttum. Küffâr dönüp gittiler. Yâ Ahramî Bunlardan sakın! ki Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)-le ashabı yetişince ye kadar yolunu kesmesinler! Dedim. Ahram şunu söyledi: Yâ Seleme! Eğer Allah-a ve son güne îmân ediyor ve cennetin hak cehennemin hak olduğunu biliyorsan benimle şehidliğin arasına girme! üzerine onu bıraktım. O da Abdurrahman-la karşılaştı. Ve hemen Abdurrahman-ın atını öldürdü. Abdurrahmân da onu yaralayarak öldürdü ve onun atına geçti. Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) -in atlısı Ebû Katâde Abdurrahmân-a yetişerek onu yaraladı ve öldürdü. Muhammed (sallallahü aleyhi ve sellem)-in yüzünü şereflendiren Allah-a yemîn olsun ki yaya koşarak onları ta-kîb ettim. Hattâ arkamdaki Muhammed (sallallahü aleyhi ve sellem)’in ashabından ve onların tozundan bir şey gör-tnüyordum. Nihayet güneş kavuşmazdan önce içinde Zû Kared denilen su bulunan bir dağ yoluna saptılar. Susuz olduklarından ondan su içmek istiyorlardı. Bana baktılar; arkalarından koşuyorum. Ben onları bundan kovdum (yani bertaraf ettim). Ondan bir damla tadamadılar. Ve çıkarak sarp bir yola çattılar. Ben de koştum; ve onlardan bir adama yetişerek ona omuz başı kemiğne bir ok yetiştirdim. Al şunu! Ben Ekva-ın oğluyum! Bugün alçakların (helâk) günüdür! dedim. Ey anası ağlayasıca! Sabahki Ekva-ı mı? Dedi. Evet ey kendinin düşmanı! Sabahki Ekva-ın!.. cevabını verdim. Sarp bir yolda iki at bıraktılar. Ben bunları sürerek Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)-e getirdim. de birinde sulandırılmış süt diğerinde su bulunan iki tulum ile bana yetişti. Ben abdest aldım ve su içtim. Sonra Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)-e geldim. Kendileri benim müşrikleri kovduğum suyun başında idi. Bir de ne göreyim! Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) o develeri ve benim müşriklerden kurtardığım her şeyi her oku ve her elbiseyi almış! Bilâl benim düşmandan kurtardığım develerden bir dişi deve boğazlamış bile! Kendisi onun ciğerinden hörgücünden Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’e kızartıyor! Yâ Resûlallah! Bana müsaade buyur da şu cemaatten yüz adam seçeyim. Ve düşmanı ta-kîb edeyim de onlardan tepelemediğim hiç bir haberci kalmasın! Dedim. Bunun üzerine Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) güldü. Hattâ gündüzün ışığında yan dişleri göründü. Ve: Seleme! Acaba bir sey yapacağını sanıyor mu İdin?» dedi. Evet! Sana ikram buyuran Allah aşkına! cevâbını verdim. «Şüphesiz ki onlara şimdi Gatafan toprağında ziyafet verilmektedir.» Derken Gatafân’dan bir adam gelerek: Onlar için filân bir deve boğazladı. Ama derisini açtıkları vakit bir toz gördüler. Bunun üzerine: Düşman size gelmiş! Dediler ve hemen çıkarak kaçtılar. Dedi. Sabahladığımızda Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)-. süvarilerimizin en hayırlısı Ebû Katade piyadelerimizin en hayırlısı da Seleme idi.» buyurdular. Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) bana iki hisse verdi. Biri stiyâri hissesi biri de piyade hissesi idi. Benim için bunların ikisini bir araya getirdi. Sonra Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) Medine-ye dönmek üzere beni Adbâ-ın üzerinde arkasına aldı. Ensârdan bir zât vardı ki yaya koşusunda geçilmezdi. Biz yürümekte iken: Medine-ye kadar koşu yapacak yok mu? Koşucu var mı? demeye ve bunu tekrarlamaya başladı. Ben bunun sözünü işitince: Sen hiç bir iyiye ikram etmez ve hiç bir şerefliyi savmaz mısın? dedim. Hayır! Meğer ki Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) ola. cevâbını verdi. Yâ Resûlallah! Annem babam hakkı için! Müsaade buyur da şu adamla müsabaka edeyim! Dedim. 1» buyurdu. Kendine gel! Dedim. Ve ayaklarımı ayarlayarak bir sıçradım!.. Bir koştum!.. Nefesim tükenmesin diye bir veya iki bayırda kendimi tuttum. Ve onun izinden koştum. Yine bir veya iki bayırda kendimi tuttum. Sonra ona yetişmek için eşkini kaldırdım. Ve onun iki omuzu arasına dokundum. Geçildin vallahi! dedim. Ben biliyorum! dedi. Hasılı Medine-ye kadar onu geçtim. Vallahi Uç geceden başka durmadık. Tâ ki Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) le birlikte Hayber (seferin)-e çıktık. Ve amcam Âmir düşmana racez okumaya başladı: Allah olmasa idi biz ne hidayete erer; ne sadaka verir; ne de namaz kılardık!» senin fadlından müstağni değiliz!;; düşmanla karşılaşırsak ayaklarımızı sabit kıl!» mutlaka sekînet indir!» (sallallahü aleyhi ve sellem): bu?» diye sordu. (Amcam): Ben Âmir! cevabını verdi. sana mağfiret buyursun!»Dedi. Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) hassaten bir insana mağfiret dilerse o insan mutlaka şehîd olurdu! Bu sebeple Ömer b. Hattâb bir devesinin üzerinde: Ya Nebiyyallah! Âmir-le bizi faydalandirsaydın ya! diye seslendi. Hayber-e vardığımızda hükümdarları Marhab kılıcını bir kaldırıp bir indirerek çıktı. Hem: benim Marhab olduğumu iyi bilir.» .TilShı tamam denenmiş bir kahraman!..» geldi mi alev kesilir!» diyordu. Onun karşısına amcam Âmir çıktı. Ve şunları söyledi: benim Âmir olduğumu iyi bilir.» tamam bahâdir kahraman!..» iki vuruşla birbirlerine girdiler. Ve Marhab’ın kılıcı Âmir-in kalkanının içine düştü. Âmir onu alttan vurmaya kalkıştı. Fakat kılıcı kendine dönerek can damarını kesti. Ölümü de bundan oldu. Seleme ki: çıktım. Bir de baktım Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)’in ashabından birkaç kişi: Âmir-in ameli bâtıl oldu! O kendini öldürdü! diyorlar. ağlayarak Pevgamber (sallallahü aleyhi ve sellem)’e geldim; ve; Yâ Resûlallah! Âmir-in ameli bâtıl mı oldu? dedim. Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem): kim söyledi?» diye sordu. Senin ashabından bazı kimseler! Dedim. söyleyen hatâ etmiş! Bilâkis onun için ecri iki defadır!» buyurdu. Sonra beni Alî-ye gönderdi. Ali gözlerinden rahatsızdı. Ve: sancağı behemehal Allah-ı ve Resûlünü seven yahut Allah-ın ve Resûlünün sevdiği bir adama vereceğim!» buyurdular. ben Alî-ye vardım. Ve onu gözlerinden rahatsız olduğu faalde yederek getirdim. Nihayet kendisini Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’e götürdüm. Gözlerine tükürdü; ve hemen iyileşti. Sancağı ona verdi. Marhab da çıkarak şunları söyledi: benim Marhab olduğumu iyi bilir.» tamam denenmiş bir kahraman!» geldi mi alev kesilir!» Üzerine Alî de şöyle dedi: o kimseyim ki annem adımı arslan koymuştur.» arslanı gibi çirkin manzaralı düşmanlara ufak ölçekle sendera kilesi ölçerim!» Marhab-ın başını vurarak onu tepeledi. Bilâhare fetih de onun eliyle müyesser oldu.