4872-) Bize Muhammed b. Abdillâh b. Nümeyr ile Züheyr b. Harb ve Ebû Saîd El-Eşecc de rivâyet ettiler. Lâfızda birbirlerine yakındırlar. (Dediler ki): Bize Vekî- rivâyet etti. ki): Bize A-meş Sa-d b. Ubeyde-den o da Ebû Abdirrahmân-dan o da Alî-den naklen rivâyet etti. Şöyle dedi: (sallallahü aleyhi ve sellem) bir seriyye gönderdi. Üzerlerine de Ensâr-dan bir zâtı kumandan tâyîn etti. Ve onlara bu zâtı dinleyip kendisine itaat etmelerini emir buyurdu. Derken bu zâtı kızdırdılar. O da: Bana odun toplayın! Dedi. Hemen topladılar. Sonra: Bir ateş yakın! Dedi. Yaktılar. Sonra: Size Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) beni dinleyip itaat etmenizi emir buyurmadı mı? Dedi. Evet buyurdu! cevâbını verdiler Öyle ise bu ateşe girin! Dedi. Bunun üzerine askerler birbirlerine bakıştılar. Ve: Biz Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’e ancak ateşten kaçtık! Dediler. Hakîkaten öyle yapmışlardı. Kumandanın Öfkesi de yatıştı; ve ateş söndürüldü. Döndükleri vakit bunu Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)’e söylediler de: girseler (bir daha) çıkamazlardı. Tâat ancak meşru- (olan bir şey) hususundadır!» buyurdular.