5039-) Bana Ebû-t-Tahir ile Harmele b. Yahya rivâyet ettiler. Lafz Harmele-nindir. Ebû-t-Tahir (bize haber verdi) tabirini kullandı. Hannele: Bize Abdullah b. Vehb rivâyet etti dedi. ki): Bana Ebû Şüreyh rivâyet etti ona da babasından o da dedesinden naklen Sehl b. Ebî Ümâme b. Sehl b. Huneyt rivâyet etmiş ki Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem): kim sıdk ile Allah-dan şehitlik diferse: Allah onu şehitlerin menzilesine ulaştırır. Velev ki döşeğinde ölmüş olsun.» buyurmuşlar. Ebû-t-Tahir kendi hadisinde «sıdk» kelimesini anmamıştır. hadîsin ikinci rivâyeti birinciyi tefsir etmiştir. Her iki rivâyetin manası: Bir kimse hulusu kalbile şehit olmayı isterse döşeğinde bile ölse kendisine şehit sevabı verilir demektir. Burada şöyle bir sual hatıra gelebilir: Acaba şehit olmaya niyet etmek harbe başlarken mî şarttır yoksa harbe çıkarken yapılan umumi niyyet kafimidir? Umûmi niyyet kâfidir. Çünkü sahih hadisde sabit olmuştur ki bir kimse gaza etmek niyetiyle bir at beslese kendisine o hayvanı beslediği müddetçe gaza sevabı verilir. Halbuki o zat hayvanı her doyurup suladıkça ayrı ayrı gazaya niyet etmiş değildir. Bir de harbin başladığı an telaş ve dehşet zamanıdır. Şehit olmaya niyet o anda şarttır demek güçlük doğurur. Hadisi şerif şehit olmayı istemenin ve hayra niyetin müste-hab olduğuna delildir.