6207-) Bize Muhammed b. Beşşar rivâyet etti. ki): Bize Muâz b. Hişâm rivâyet etti. ki): Bize babam Katade-den o da Hasen-den o da Hıttan b. Abdillah Er-Rakâşî-den o da übâde b. Sâmid-den naklen rivâyet etti. (Şöyle dedi): Üzerine vahy indirildiği vakit Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) başını eğer; ashabı da-başlarım eğerlerdi. Vahy kalktığı zaman başını kaldırırdı. Âişe rivâyetini Buhârî «Bed-ül-Vahy» bahsinde tahric etmiştir. hakkında evvelce tafsilât vermiştik. Ulemâdan bazılarına göre Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)’in vahy gelirken işittiği çan sesine benzer ses meleğin sesidir. Bir takımları meleğin değil kanatlarının sesi olduğunu söylemişlerdir. Bundaki hikmet Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’in kulaklarının başka şeylerden boşaltılması tâki kulağında ve kalbinde meleğin sesinden başka bir şeye yer kalmamasıdır. rivâyetlerde vahyin hallerinden yalnız çan sesiyle meleğin insan kılığında gelmesi zikredilmiş. Rü-ya halindeki vahyden bahsedilmemiştir. Bunun sebebi vahy soran zâtın Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)’e mahsus olan şeklini anlamak istemesidir. Rü-ya ise ona mahsus değil müş-terekdir. Bu hadîsde Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)-in vahy esna-suıda rengi uçardı denilmektedir. Halbuki hac bahsinde Ya’la b. Ümeyye-nin vahy inerken onun yüzünün kıpkırmızı olduğunu gördüğünden bahsedilmişti. Bu iki rivâyetin arasım bulmak için yüzü evvelâ kül rengi olmuş sonra kızarmıştır. Yahut evvelâ kızarmış sonra kül rengi olmuştur denilir.