6373-) Bize Kuteybe b. Saîd ile Muhammed b. Abbâd rivâyet ettiler. Lâfız da birbirlerine yakındırlar. (Dediler ki): Bize Hatim (bu zat İbn İsmail-dir) Bükeyr b. Mismar-dan o da Âmir b. Sa-d b. Ebî Vakkas-dan o da babasından naklen rivâyet etti. (Şöyle dedi): Muâviye b. Ebî Süfyân Sa-d-a emir verdi ve: Ebû-t-Türab-a sövmekten seni ne menetti? dedi. O da: Benim söyleyeceğim üç şey var ki; bunları onun için Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) söylemiştir. Binâenaleyh ben ona asla sövemem. üç şeyden birinin benim olması bence kızıl develerden daha makbuldür. Ben Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)-i gazalarından birinde onu yerine bıraktığı Ali de ona: Ya Resûlallah! Beni kadın ve çocuklarla beraber mi bıraktın? dediği zaman; Mûsa-ya nisbetle Harun yerinde olmana razı değil misin? Şu kadar var ki benden sonra Peygamberlik yoktur.» buyururken işittim. Hayber gününde de: sancağı mutlaka Allah ve Resûlünü seven Allah ve Resûlü de kendisini seven bir zata vereceğim.» buyururken işittim. Biz sancak için hepimiz uzandık. Fakat o: Ali-yi çağırın!» buyurdu. Ali gözlerinden rahatsız olduğu halde getirildi. Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) onun gözüne tükürdü ve sancağı kendisine verdi. Allah da ona fethi müyesser kıldı. Şu âyet: ki: Gelin bizim ve sizin çocuklarınızı çağıralım..." Sûre-i Âl-i İmrân Âyet: 61 inince Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) Ali-yi Fatıme-yi ve Hasan-la Hüseyin-i çağırarak: Benim ailem bunlardır.» buyurdu.