6439-) Bize bu hadîsi İbn Nümeyr de rivâyet etti. ki): Bize Abde Hişam b. Urve-den bu isnadla «Hayır İbrahim-in Rabbi hakkı için» cümlesine kadar rivâyet etti; ondan sonrasını anmadı. hadîsi Buhârî «Kitâbu-n-Nikâh»-da takric etmiştir. Iyâz’ın beyânına göre Hazret-i Âişe-nin Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)-e kızması ekseri ahvalde kadınlara affedilen kıskançlıktandır. Çünki onlar bundan hâli kalmazlar. Hattâ İmâm Mâlik ve-diğer Medine uleması: «Kıskançlık dolayısiyle kadın kocasına kötülük isnadında bulunursa ondan had (yani şer-î ceza) sakıt olur.» demişlerdir. İmâm Mâlik bu husûsda Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)’den rivâyet edilen: kadın vadinin yukarısını aşağısından seçemez.» hadîsiyle istidlârı etmiş; bu olmasa bu meselede Âişe-ye olabildiğine günah olurdu. Çünkü Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)-e kızmak ve onu terk etmek büyük günahdır demiştir. Âişe-nin: «Ben yalnız senin ismini bırakıyorum» sözünden muradı; kalbim ve sana karşı olan sevgim yerindedir demektir. Kadınların kıskançlığı fazla sevgiden ileri gelir. hadîs karineye istinaden hüküm verilebileceğine delildir. Çünkü Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) Hazret-i Âişe-nin dargınlığına mücerret kendi ismini anmamasıyle hüküm vermiş; onun anlayış ve zekâsının kuvvetine Peygamberler arasından İbrahim (aleyhisselâm)-ı tahsis etmesiyle istidlalde bulunmuştur. Çünkü Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’in en yakım odur. Hazret-i Âişe Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)-in ismini terk etmek mecburiyetinde kalınca tamamen onunla alâkayı kesmiş olmamak için yerine en yakınının ismini zikretmiştir. diyor ki: « (Ben yalnız senin ismini bırakıyorum) cümlesindeki hasr son derece lâtifdir. Çünkü Âişe (radıyallahü anha) akıl ve ihtiyarı giderecek derecede kızmış olmasının ruhuna karışmış olan kemâli muhabbetini değiştirmeyeceğini haber vermiştir. Terk yerine hecr kelimesini kullanması ihtiyarî olarak yapmadığı bu işden elem duyduğunu göstermek içindir.»