6444-) Bu hadîsi bana Muhammed b. Abdillah b. Kuhzâz rivâyet etti. Abdullah b. Osman ki: Bana bu hadîsi Abdullah b. Mübarek-den o da Yûnus-dan o da Zührî-den bu isnadla mânâ itibariyle mislini rivâyet etti. Yalnız o Şöyle deditir: «Ona ben atıp tutmaya başladığım vakit kendisine galebe çalarak yenmedikçe aman vermedi.» Tâhirat Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)’den sevgi ve kalb muhabbeti hususunda müsavat istiyorlardı. Kasın hususunda yani yanlarında gecelemek evlerinin gelirine giderine bakmak ve şâir hususlarda Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) müsavata son derece riâyet ediyordu. Sevgi hususuna gelince Hazret-i Âişe-ye karşı hepsinden fazla bir muhabbeti vardı. Ulemâ muhabbet yada teklif olmadığına ve bu hususda müsavata riâyet lâzım gelmediğine ıcma- etmişlerdir. Çünkü buna Allahü teâlâ-dan başka kimsenin kudreti yoktur. Bundan dolayı yalnız fiillerde adalet ve müsavat emrolunmuştur. Birdenbire galeyana gelmek feveran etmektir. Anlaşılıyor ki; Hazret-i Zeyneb son derece hayırsever özü-sözü doğru ahlâkı mükemmel bir kadınmış. Yalnız acele kızar feveran eder fakat hemen arka-cığından sükûnete dönermiş. Burada Hazret-i Âişe hakkında biraz atıp tuttukdan sonra Âişe (radıyallahü anha) kendisine mukabelede bulunmuş ve onu iskât etmiştir. diyor ki: «Bu hadîsde Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)-in Âişe-ye izm verdiğine veya gözüyle işaret ettiğine delil yoktur. Hattâ buna inanmak da helâl değildir. Çünkü Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)-e göz işareti yasak edilmiştir. Hadîs-den anlaşılan yalnız Hazret-i Âişe-nin kendini müdafaa etmesi ve Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)-in de ona bir şey dememesidir. Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)-in: Ebû Bekr-in kızıdır.» buyurmasının mânâsı ise onun anlayış ve görüş hususundaki kemâline işarettir.»