6458-) Bize Ali b. Hucur Es-Sa-dî ile Ahmed b. Cenab ikisi birden isa-dan rivâyet ettiler. Lâfe İbn Hucur-undur. (Dediler ki): Bize İsâ b. Yûnus rivâyet etti. ki): Bize Hişâm b. Urve kardeşi Abdullah b. Urve den o da Urve-den o da Âişe-den naklen rivâyet etti ki Şöyle dedi: Onbir kadın oturmuşlar da kocalarının haberlerinden hiç bir şeyi gızlememiye ahdü peyman etmişler. Benim kocam sarp dağ başında arık deve etidir. (Dai*) Düz değildi ki çıkılsın! (Deve) Semiz değildir ki Sürülsün! demiş. Kocamın haberini ifşa edemem çünkü korkarım. Onu (bitirmeden) bırakamam. Onu anarsam irisini ufağını söylerim demiş. Kocam uzun boyludur. Konuşursam boşanırım susarsam muallakta bırakılırım demiş. Kocam tihâme gecesi gibidir. Ne sıcaktır ne soğuk (Ondan) Ne korkulur ne bıkılır! demiş. Kocam (İçeri) girerse pars; (dışarı) çıkarsa arslan kesilir. Emniyet ettiği şeyi sormaz demiş. Kocam yerse dürer içerse sömürür. Yatarsa sarınır. Kederi anlamak için elini sokmaz! demiş. Kocam tohumsuzdur. Yahut karanlıktır. (Ahmaklığından) İşleri üzerine yığılmıştır. Her dert onu bulur. Baş yarığı mı yahut kol kırığı mı istersin. Yahut ikisini de sana bir araya toplayıversin! demiş. Kocamın kokusu zafer an teni de tavşandır! demiş. Kocam direği yüksek kını uzun külü çok evi meclise yakın bir adamdır demiş. Kocam Mâlik-dir. Amma ne Mâlik! Mâlik bundan çok daha hayırlıdır. Onun çok çöken az dolaşan develeri vardır. Ud sesini işittiler mi helâk olduklarını anlarlar demiş. Kocam Ebû Zer-dir. Amma ne Ebû Zer! Zinetten kulaklarımı şakırdattı. Bazularımı yağla doldurdu. Benî sevindirdi. Benim de gönlüm ferah oldu. Beni dağ başında bir koyun sürücüğü sahibinde buldu da at kişnemesine ve deve sesine sâhib harman döğen tınas savuran hir aileye kattı. İşte onun yanında konuşuyor burunlanmıyorum; uyuyor sabahlıyorum; içiyor ve kanıyorum. Ebû Zer-in annesi de ne Ebû Zer annesi! Ambarları büyük evi geniş. . Ebû Zer-in oğlu da oe Ebû Zer oğlu! Yatağı soyulmuş hurma lifi gibi. Kendisini bir kuzunun budu doyurur. Ebû Zer-in kızı da ne Ebû Zer kızı! Anasına babasına muti. Çarşaf dolusu ortağını çatlatan takımından... Ebû Zer-in cariyesi de ne Ebû Zer cariyesi! Bizim lâflarımızı (ortalığa) yaymaz. Zahiremizi döküp saçmaz. Evimizi de kuş yuvasına çevirmez. süt çalkalanırken Ebû Zer çıktı (gitti). Ve bir kadına rastladı ki yanında pars gibi iki çocuğu var. Böğrünün altındaki iki nar tanesiyle oynuyorlar. Hemen beni boşayıp onu nikahladı. Ben de ondan sonra eşraftan bir adama kocaya vardım ki yürüyüşlü bir ata biner. Eline Hattî mızrak alır. Evime birçok develer getirir. Bana her hayvandan hir Çift verdi: Ye Ümmü Zer! Akrabana da ver! dedi. Ama onun bana verdiği her şeyi toplasam Ebû Zer-in kaplarının en küçüğünü doldurmaz demiş şunu söylemiş: Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) tana: «Ben senin için Ummü Zer-e nisbette Ebû Zer- gibiyim.» buyurdular.